Lang leve de lezer heet het nieuwe pamflet van Alex Boogers, waarin zijn eerdere, als Nieuwjaarsgeschenk bij uitgeverij Podium verschenen schotschrift De lezer is niet dood (2016) is verwerkt. Dat zijn beide sympathieke titels, die iedere literatuurminnaar een hart onder de riem steken, want hoe kan een beetje lezer het met die twee verwante stellingen oneens zijn?

Boogers zegt meer hartverwarmends, over bevlogen leraren die tegen de keer in een vonk van enthousiasme kunnen planten in het hart van hun pupillen; over de merkwaardige vaderlandse neiging om literair geschreven boeken over sporters af te doen als pulp; over de plotselinge gekte in deze tijden van identiteitspolitiek waarin hijzelf – nota bene opgegroeid in een afvoerputje van de multiculturele samenleving – plotseling als ‘bevoorrechte witte schrijver van middelbare leeftijd’ wordt gezien; over laaggeletterde jongeren die met de juiste aanpak kunnen uitgroeien tot bevlogen lezers.

Hoe? Eerst door herkenning op...