De eerste zin van Warlight is ronduit briljant: ‘In 1945 our parents went away and left us in the care of two men who may have been criminals.’ Er komt zo direct al een beladen wereld binnen; het jaartal associeer je met het einde van de oorlog, je begrijpt dat het om minderjarige kinderen gaat en hoe suggestief is die mededeling. Welke liefhebbende ouder laat zijn kinderen achter onder de hoede van eventuele misdadigers? Dat zal wel een gedwongen vertrek zijn geweest dan.

Door die eerste zin van Michael Ondaatjes achtste prozawerk betreed je ook gelijk de wereld van Dickens, waarin argeloze wezen in zwartgeblakerd Londen ingezet worden voor duistere zaakjes. En zie, ook dat blijkt te kloppen: de plaats van handeling in het openingsdeel van deze roman is Londen na de Blitz, een ontwakende stad na de duistere jaren van oorlogsgeweld en vernietiging. Een stad nog steeds gehuld in schaduwen en mist, in een halfduister, maar het gedimde licht kiert geleidelijk door en de mensen...