Scarlett O’Hara weet haar tranen nog maar net te bedwingen als haar vader Gerald haar vertelt dat de man die ze op het oog had gaat trouwen met een ander. Ze fronst diepe rimpels (alleen al daaraan is te zien dat de film Gone with the Wind flink verouderd is, want wanneer rimpelen actrices nou nog?). Maar als hij overlijdt, dan laat hij haar de plantage na, zegt haar vader troostend, dat is wat telt.

De plantage? Wat moet ze daar nou mee? Die verkoopt ze, bijt ze hem toe. Plantages betekenen niets voor haar.

‘Wil dat zeggen dat land niets betekent voor je? Land is het enige in de wereld dat de moeite waard is om voor te werken. Om voor te vechten, om voor te sterven. Want land is het enige dat blijft.’

Gone with the wind is de ultieme Amerikaanse filmklassieker, een film over liefde, oorlog, familie. Het is ook een film die niet zuinig is met raciale stereotyperingen, een film waarin slavernij wordt verheerlijkt. Niet voor niets schreef John Ridley, de scriptschrijver van...