Beschouwing / Neo film noir

Seks en geweld verpakt in wisecracks en een coole filmstijl – de meeste van de nieuwe noirs zijn rechtstreekse kopieën van de klassieke film noir. En daarom ook een beetje saai. In 2005 verscheen Sin City al, met Bruce Willis. Vol met animatie overdreef die film de voornaamste stijlkenmerken van de film noir: de onverwachte camerahoeken, de donkere steegjes in een geheimzinnige setting, schaduwen, plotseling oplichtende gezichten, keiharde actie, de koele en gecodeerde taal, het gedoe met vrouwen, de aandacht voor de psyche van de held en de obsessie met het kwade in de mens. Sin City is heerlijk, maar wel als pastiche. Vorig jaar presenteerde Brian de Palma zijn verfilming van James Ellroys klassieker The Black Dahlia. In Amerika draaide Hollywoodland, een niet onaangename maar wel wat trage noir. Onlangs was er ook nog The Good German, een verdienstelijke poging, met naast andere citaten vooral scènes die kopieën waren van scènes uit The Third...