Literaire berichten
Een van de fantasietjes die over schrijvers wordt verspreid, is dat ze onhandig zijn. Die onzin heeft vast te maken met het waanidee over de lijdende kunstenaar: alleen arm, hongerig en ongelukkig krijgt hij op die zolderkamer de geest.
Een schrijver kan net zo goed of slecht klussen als elk ander. Hij kan er alleen beter over schrijven. Alhoewel? Men neme Sartre&#8217;s Sink, een verzameling doe-het-zelf verhalen van grote schrijvers uit de wereldliteratuur.
Hoe gaat behangen bij Ernest Hemingway? Eerst is er een oude man met blaren op de handen van het urenlang schoonschrapen van muren. Alleen in de lege kamer zegt hij: &#8216;Room, thou art big. But I will finish this trabajo that I have begun. Or I will die trying.&#8217; En ondanks zijn zware vermoeidheid, alsmede de pijn van het leven voelende, klaart de oude man het karwei.
En voor een verstopte gootsteen is er Jean-Paul Sartre. Die beschrijft hoe in een donkere massa voorbij het afvoerputje iets glimt. Het blijkt een oog te zijn dat hem aanstaart: de Blokkade van de afvoerpijp. Negeren helpt niet. Sartre kan niet werken, zijn roman verveelt hem, de Blokkade absorbeert al zijn denken en komt tot leven. Het enige wat Sartre kan doen, is handelen. De Blokkade te lijf gaan, tot hij wint en een haarbal de vuilnisbak in gooit. Kan hij weer onbevangen de wereld intreden? Nee, schrijft Sartre, nu is hij zelf de Blokkade geworden.
Bij Elfriede Jelinek wordt het verwisselen van een lichtknopje &#8211; door dochter, op aanwijzingen van moeder &#8211; al snel een orgie van metaforen over schroefjes die in gaatjes passen.
U begrijpt, lezer, dit fijne boekje behelst een verzameling parodieën, geschreven door samensteller Mark Crick.
Mark Crick, ‘Sartre’s Sink’, Granta Books (distributie Nilsson &#038; Lamm), 98 p., € 16,95