Liedjesschrijver, producer, zanger
Hij liep hier maar rond, die regisseur. Moest ik naar het ziekenhuis, was ie daar ook weer met zijn ploeg. De kinderen zeiden: pa, hij gaat een documentaire maken. En ze lieten me de film zien die hij over schlagerzanger Rex Gildo had gemaakt. Nou, voortreffelijk hoor. Maar die film over mij&#8230; Mijn zoons vonden hem geweldig, maar ik wilde hem niet zien. Ik wacht wel tot de première in Paradiso, dacht ik. Jongen, het was afgeladen vol! Ik dacht: jezus, hoe zouden ze reageren? Na afloop stond iedereen op. Ik kreeg een ovatie. Dan zeg ik: godverdimme Hans Heijnen, je hebt het goed gedaan jongen.
Moet je horen, ik weet niet of je het weet, maar ik ben negentig jaar. En ik zeg vaak: het leven, wat is dat eigenlijk? Ik heb dit pand in Weert, met het kantoor en de studio. Ik heb hier nóg een huis en een mooi appartement in Knokke. Dan zeggen ze: je hebt geluk gehad. Maar geluk duurt niet eeuwig. Als je talent hebt, moet je ermee woekeren, zo staat het in de Bijbel. Al moet ik zeggen: als ik het leven zo aan me voorbij laat trekken, zijn er wel veel toevalligheden. Net of ze me soms een beetje hielpen.
Toen we bevrijd waren door de Amerikanen en ik als tolk werkte, heb ik zomaar eens een liedje geschreven, over een cowboy die naar Europa was gekomen om voor ons te strijden. Kreeg ik een brief uit België dat ze me vijftienhonderd frank gaven als ze het op mochten nemen. In Nederland kreeg ik honderdtwintig gulden. Ik zeg tegen mijn vrouw: geven ze daar dan geld voor? Nou, en zo is het begonnen. Ik begon cowboyliedjes te schrijven &#8211; &#8220;Cowboys bruiloft&#8221;, &#8220;Lasso Joe&#8221; &#8211; net zolang tot ik geen titels meer kon verzinnen. Daarna kwamen de liedjes over zeelui, ook omdat mijn vader zeeman was geweest.
In het begin kreeg ik de Buma/Stemra-vergoeding in postzegels uitbetaald, zo weinig was het. Maar na &#8220;Zeemansgraf&#8221; begon het aardig aan te tikken. En dat kwam goed uit. De zussen van mijn vrouw waren allemaal goed uitgezadeld, om het zo maar te zeggen. Getrouwd met directeuren en zo. De familie zei: wat moet je met een vent die alleen maar zingt? Dus ik schreef door; &#8220;De Smokkelaar&#8221;, &#8220;Glück Auf&#8221;. En ik ontdekte de Zangeres Zonder Naam, voor wie ik driehonderd liedjes geschreven heb. Ik kreeg een band opgestuurd, zo slecht, daar vielen mijn schoenen van uit. Maar, zeg ik: dat kind dat erop meezingt, vind ik wel goed. Zegt ie: dat is mijn nicht, Mary Servaes, die is zesendertig jaar. Nou ja, de rest is bekend. &#8220;Ach vaderlief, toe drink niet meer&#8221;, &#8220;Mandolinen uit Nicosia&#8221;, &#8220;Mag ik van u een lift meneer?&#8221;, &#8220;Mexico&#8221;.
Later maakte ik Philips, waar ik toen nog werkte, erop attent dat er zo vreselijk veel carnavalsrepertoire was. We vonden een liedje van een zanger uit Venlo. Daar schreef ik een Nederlandse tekst op, over een soldaat. Omdat we geen goede zanger konden vinden, heb ik het maar zelf ingezongen. En nou ja, &#8220;Och was ik maar bij moeder thuis gebleven&#8221; werd de best verkochte Nederlandstalige plaat aller tijden. Tenminste, dat staat er altijd bij.
Tien jaar zat ik bij Philips. Ik was de man die het geld binnenbracht met al die volkse artiesten. Maar ze werden niet echt netjes behandeld. Zo van: kom, we gaan ergens eten, wat ze met zogenaamde sterren als Corry Brokken en Mieke Telkamp wél deden. Op een zeker moment zei mijn dochter Jacquemine: vader, laat ze doodvallen. We zijn voor onszelf begonnen, en in de twee jaar daarna verdiende ik meer dan in die tien bij Philips. En het is alleen maar meer geworden.
Al hebben we ook fouten gemaakt. Op een gegeven moment hadden we hier beneden honderd man werken. We hadden een eigen platenperserij, een drukkerij voor de hoezen, en een cassetteafdeling &#8211; omdat mijn schoonzoon ook aan het werk gezet moest worden. Maar daar begint de ellende, hè. Zoals de joden zeggen: ik wens je veel personeel. Het heeft alleen maar geld gekost, we hebben alles moeten afstoten.
Behalve de volkse artiesten komen ook popgroepen als Normaal, Toontje Lager en Doe Maar bij ons vandaan. Dat is minder bekend, maar vreemd vind ik het niet. Ik hou van opera, van soul, van jazz, en ik vind volksmuziek ook fantastisch. Als het me maar wat doet, dat is mijn maatstaf. Zo&#8217;n Doe Maar, die hebben dat ritme van Jamaica gepakt, en dat sloeg aan bij het leven. Een goudmijn was het. Het was een verschrikkelijke klap dat die jongens ermee ophielden. Al heb ik wel bewondering voor de moed. Je moet het maar durven, op het toppunt van je roem. Ze hadden nog jaren hun zakken kunnen vullen. Zoals ze later hebben gedaan, met die reünie.
Er is vaak badinerend gedaan over de volkse muziek. Een van mijn vroege liedjes heette &#8220;Op een zeemansgraf staan nooit geen rode rozen&#8221;. Nou, toen kwamen de betweters hoor. &#8220;Nooit geen&#8221;, dat klopte niet. Min maal min is plus. Ja, dat wist mijn tante ook! Had ik in de eerste van de hbs geleerd. Maar zo zeiden ze dat in Katendrecht, waar ik ben opgegroeid. Het was spreektaal.
Ik weet inmiddels dat anti-reclame vaak veel beter werkt dan een zoet verhaaltje, maar toch heb ik met de journalistiek nooit zo veel opgehad. Als er een vreselijk auto-ongeluk is geweest, staat het in alle kranten. Maar als de vrouw van die chauffeur een wolk van een tweeling krijgt, lees je daar geen woord over. Ik zei eens tegen iemand van de NOS dat ik dat raar vind. Zegt ie: jij bent echt een sentimentele jongen, hè Johnny. Ik zeg: ja, en daar schaam ik me niks voor. De mensen hebben behoefte aan goed nieuws. Ze moeten over hun bolletje gestreken worden. Want de ellende komt toch wel, die kun je niet ontlopen.
Neem nou zo&#8217;n Arne Jansen (van &#8220;Meisjes met rode haren&#8221;), met wie ik dertig jaar heb gewerkt. Een engel was het, echt. Altijd dankbaar, lieve vrouw, twee kinderen. Goed met dieren ook. Hij trainde politiehonden, fokte dwergpaardjes. Een paar maanden geleden hadden we een prachtig album met nieuwe liedjes, geschreven door mijn zoon Adri-Jan. Om het te vieren, gingen we wat eten, met hem en zijn chauffeuse. Hij was dolenthousiast. Zei nog: dit is de beste plaat die ik ooit gemaakt heb. Paar dagen later hoor ik dat ie zijn eigen opgehangen heeft. Hoe is het mogelijk, denk ik dan. Als je praat over een smartlap, hè.
Ik heb een gouden harp, een Edison, ben ridder in de Orde van Oranje-Nassau, ereburger van Weert en nu willen ze me ook nog ereburger van Knokke maken. Maar laten ze nou niet zeggen: wat heeft die man een geluk gehad. Want dat is allemaal verguldsel. Ik ben een vrouw en twee dochters kwijtgeraakt. Nou, dan mogen ze de hele rotzooi hebben, hoor. Zevenenveertig jaar ben ik heel gelukkig getrouwd geweest. Altijd gedacht: als er iemand van ons de pijp uitgaat, ben ik het. Want zij was er zo een: als je er de jungle mee ingaat, heb je &#8216;s avonds een dak boven je hoofd en te vreten. Maar ja, die kanker, dat is een sluipmoordenaar. Toen ze begraven werd, was de kerk afgeladen en stonden de straten vol. Als Juliana was gekomen, had het niet drukker kunnen zijn. Ja jongen, daar zit je dan, tegenover zo&#8217;n grote, oude vent die zit te janken. Maar ik ben niet op een stoel gaan zitten klagen. Dat had ze ook niet gewild. Doorgaan, afleiding zoeken. En daar heb ik wél geluk mee gehad. Want als je doet wat je graag doet, word je nooit moe.
Johnny Hoes
1917 Geboren in Katendrecht, Rotterdam
1944 Schrijft zijn eerste liedje, ?‘De cowboysoldaat’
1952 1963Werkt bij Philips als talentscout en producer
1957 Ontdekt de Zangeres Zonder Naam
1963 Richt muziekproductiemaatschappij Telstar op
1965 Maakt De lach en een traan-show voor de VARA-televisie
1977‘Oerend Hard’ van Normaal verschijnt, de eerste ‘dialect-plaat’
2003Wint een Edison. Het Lowlands-festival organiseert een hommage, Het Grote Concert Des Levens

Gerelateerd