<div class="lead">
<p class="tekst">Heb je je weer eens laten gaan tijdens een etentje met je moeder? Komt goed, de last van de wereld weegt ook zwaar op je schouders.</p>
</div>
<p class="tekst">Je had lullig gedaan. Je stem verheven. Tegen je moeder. En toen je achter je computer kroop om je eens af te vragen waar dat vandaan kwam, vond je de tweede persoon enkelvoud wel prettig, want dan was het allemaal net wat minder jouw schuld. Toegegeven, dat kon je ook laf noemen. Maar dat waren dan jouw woorden.</p>
<p class="tekst">Het was na het diner omhoog gekropen, uit die dampende brei van big data-doem met een vaag Zwarte Piet-aroma, waarin je nog kleine stukjes Thierry Baudet kon ontwaren, en een mespuntje #metoo. Je moeder vond iets niet wat ze wél had moeten vinden over iets, mogelijk was het omgekeerd, en hoewel je over het algemeen zeker geen voorstander bent van lullig doen tegen moeders, moest je haar gewoon even het zwijgen opleggen.</p>
<p class="tekst">Dat was belangrijk, zodat je kon uitleggen hoe het werkelijk zat. Het was jammer dat je dat weer een beetje vergeten was toen de afgedwongen stilte eenmaal intrad, maar goed, er stonden dingen op het spel, en als jíj het niet eens meer probeerde…</p>
<p class="tekst">Het overkwam je wel vaker, de laatste tijd. ’s Nachts gierden de rake analyses door je hoofd. Je hoefde ze alleen nog maar even op te schrijven. Na lezing zou de politiek de koers meteen wijzigen, voor de lange termijn. Het opiniegilde legde deemoedig de pen neer, want nu was alles gezegd. Vergezichten waren aanraakbaar geworden, processen op gang gebracht, vertroebelde blikken weer helder.</p>
<p class="tekst"><q class="pull-left">Hoewel je over het algemeen zeker geen voorstander bent van lullig doen tegen moeders, moest je haar gewoon even het zwijgen opleggen.</q>In de ochtend was er dan een krant, waarin iets een schande was, hoewel je telefoon vond dat het meeviel. Iets had met iets niets te maken, al beweerde iemand van wel. Iemand gooide ergens een schepje bovenop. X zei iets, terwijl-ie kortgeleden nog Y had gedaan. Niemand begreep waarom Z zich ermee bemoeide. Zelf was je, alles afwegend, al snel van mening dat het ervan af hing hoe je ernaar keek – al was dat misschien wat sterk uitgedrukt. En je was humeurig, want de weerzin groeide met de dag. Tegen de ruis, tegen de carrousel. Tegen weer een nieuwe ronde waarin de vervelende rapper, babbelzieke voetbalsnor, knotsgekke twitteractivist of loslippige tv-gast meer aandacht waard was dan, zeg, een stervende aardbol. En ook tegen jezelf, wanneer je zoiets opschreef. Want dan klonk je pedant. En enorm ongezellig. Zie je, zo ging het dus.</p>
<p class="tekst">Het was vreemd, hoe die parapluvisionaire gedachten van een paar uur daarvoor je telkens weer wisten te ontglippen. Soms vreesde je dat ze zich verschansten zodra je voor een leeg computerscherm ging zitten. ‘Laat ons toch,’ meende je dan zachtjes te horen. Soms bekroop je het gevoel ze er misschien wel nooit geweest waren. En steeds vaker vroeg je je af of dat eigenlijk erg zou zijn.</p>
<p class="tekst">Je kon ook naar buiten, waar je wist dat er mensen rondliepen die gewoon helemaal niets vonden van iets, omdat ze te druk waren met iets anders. Het bakken van taartjes bijvoorbeeld. Waarvan je er misschien maar eens eentje moest gaan kopen. En daarmee dan als de donder naar je moeder.</p>
<div class="info-box-red-border">
<p class="tekst">Dit is Sander <a href="https://www.vn.nl/auteur/sander-donkers/" target="_blank">Donkers&#8217;</a> column uit <a href="https://www.vn.nl/thema/vrij-nederland-februari-2018/" target="_blank">het februarinummer</a>. <a href="https://www.vn.nl/thema/vrij-nederland-februari-2018/" target="_blank">Hier </a>vind je een overzicht van alle stukken uit het maandblad.</p>
</div>
