Heb je je weer eens laten gaan tijdens een etentje met je moeder? Komt goed, de last van de wereld weegt ook zwaar op je schouders.

Je had lullig gedaan. Je stem verheven. Tegen je moeder. En toen je achter je computer kroop om je eens af te vragen waar dat vandaan kwam, vond je de tweede persoon enkelvoud wel prettig, want dan was het allemaal net wat minder jouw schuld. Toegegeven, dat kon je ook laf noemen. Maar dat waren dan jouw woorden.

Het was na het diner omhoog gekropen, uit die dampende brei van big data-doem met een vaag Zwarte Piet-aroma, waarin je nog kleine stukjes Thierry Baudet kon ontwaren, en een mespuntje #metoo. Je moeder vond iets niet wat ze wél had moeten vinden over iets, mogelijk was het omgekeerd, en hoewel je over het algemeen zeker geen voorstander bent van lullig doen tegen moeders, moest je haar gewoon even het zwijgen opleggen.

Dat was belangrijk, zodat je kon uitleggen hoe het werkelijk zat. Het was jammer dat je dat weer een beetje vergeten was...