Fotodocument Pierre et Gilles

Volgens Milan Kundera wekt kitsch vlak achter elkaar twee tranen van ontroering. ‘De eerste traan zegt: wat mooi, kinderen die over een grasveld rennen! De tweede traan zegt: wat mooi om samen met het hele mensdom ontroerd te zijn door kinderen die over een grasveld rennen! De tweede traan maakt kitsch pas tot kitsch.’

Wat wil een foto van Pierre et Gilles? De compositie is overdreven mooi, de aankleding extreem mooi, het model angstwekkend mooi. Werkelijk alles is geënsceneerd en onderworpen aan ongebreidelde versierdrift. Een foto van Pierre et Gilles wil overweldigen, verleiden. Kitsch wil ontroeren, tranen trekken binnen een veilig kader. Maar deze foto’s ontroeren niet. Zeker niet met een ‘tweede traan’. Ze epateren.

Geen kitsch, dus. Camp, dan? ‘In camp zit liefde. In kitsch niet,’ schreef Susan Sontag in haar beroemde essay ‘Notes on Camp’, waarin ze de ‘goede smaak van de slechte smaak’ verkende. Camp is de vleesgeworden...