Immanuel Kant is beroemd geworden met zijn Kritieken van de rede. ‘Kritiseren’ betekent: de grenzen van iets aangeven, dus die dikke pillen zijn bedoeld om ratio-lovers voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat de rede zeer beperkt is. Dat hoogst eigenaardige vermogen om met enige distantie naar jezelf te kijken, is eerder een vloek dan een zegen. Omdat wij ons ervan bewust zijn, gaat ons de hele cyclus van groei, veroudering en dood veel moeizamer af dan planten, die het doel van hun bestaan trefzekerder en met meer waardigheid bereiken.

Kenmerken van de menselijke soort zijn ‘stupide’ en ‘actief’, een beroerde combinatie. We zijn geneigd om snel het goede spoor op te pakken, maar dat niet vast te houden. Domweg voor de afwisseling gooien wij ons plan van aanpak volledig om. We bouwen om af te kunnen breken en wat het ontwikkelde deel van de mensen ‘leven’ noemt, is een wonderlijk weefsel van langdradig tijdverdrijf, aanvallen van ijdelheid en een hele zwerm onnozele...