Interview Allen Toussaint

Als zijn stem door de telefoon klinkt, doemt er ogenblikkelijk een plaatje op. Allen Toussaint zit in een rieten stoel op zijn veranda, piekfijn gekleed in een zomers pak, zijn elegante gezicht omkranst door een bos grijzend haar. Er waait een warm briesje vanuit de Golf van Mexico. Voorbijgangers slenteren in een zo laag mogelijk tempo, en iedereen knikt beleefd naar de eenenzeventigjarige. Vanzelfsprekend knikt Toussaint vriendelijk terug, en neemt hij af en toe de tijd voor een vriendelijk woordje. Hij mag dan een onvervalste legende zijn, maar hier, op een steenworp afstand van de buurt waar hij opgroeide en vrijwel zijn hele leven doorbracht, doet men niet aan heldenverering. Een klein tikje tegen je hoed volstaat.

Dit is, voor alle duidelijkheid, volstrekte onzin. Voor hetzelfde geld ligt Toussaint in bed naar sneeuw op de televisie te kijken, of heeft hij zijn voeten op een vieze keukentafel gelegd. Maar het is nu eenmaal wat zijn stem met je doet –...