29-03-2008
Carel Peeters

In Het verdriet van België kwam alles samen. Hier beoefende Claus op zijn subliemst zijn lyrische logica. Dat is een manier van schrijven waarin heel verschillende lagen en sferen samen gaan hangen omdat de denkende emotie van het herinneren ze bij elkaar brengt. Claus toont in 1983 met Het verdriet van België aan waartoe de literatuur in staat is: het leven in al zijn dimensies, aspecten, hoogten, lagen, kanten en diepten te verbeelden in één grote, allesomvattende greep. In deze tragikomedie van bijna achthonderd pagina’s duiken de diepste inzichten op via de gewoonste gebeurtenissen.

Het is een universele tragedie die zich daar afspeelt, en toch doet hij zich op regionale, Belgische schaal voor. De wereld in een waterdruppel. De magie van een ontwikkelingsroman als Het verdriet van België is dat je met de hoofdpersoon Louis Seynaeve meeleeft en meegroeit.
Vanaf de eerste zin maakt Claus de lezer medeplichtig door hem deelgenoot te maken van de...