Reportage / Een modern sprookje

Het is halverwege de avond in de uitverkochte concertzaal de Roundhouse in Londen – de dames met de bloemen in het haar zijn al goed los in de benen, de langharige man in het Motörhead T-shirt heeft al een paar keer gebulderd dat het allemaal ‘fookin’ brilliant’ is – als Caro Emerald zich tot haar publiek richt en op speelse toon zegt dat ze een sprookje gaat vertellen. Over een liedje dat oorspronkelijk bedoeld was voor ‘some hot shot artist’, maar dat door allerlei kronkels van het lot in háár schoot belandde. ‘I was a girl that got one shot,’ zegt ze, terwijl op de achtergrond manshoge dia’s met haar beeltenis voorbijtrekken. ‘I took it. And it changed my life. So I owe a lot tot his song.’ Waarna de stijlvol uitgedoste band op haar teken losbarst in het opzwepende intro van haar eerste hit, ‘Back It Up’.

Je zou het makkelijk verslijten voor een wat obligaat publiekspraatje als je niet wist dat het allemaal zo wáár was. Want uit dat ene liedje dat de dertigjarige Caro Emerald vijf jaar geleden inzong als demo voor een ander, volgde een ongekend succesverhaal. Een paar hits op rij, waaronder een nummer één, een album dat dertig weken de hitlijst aanvoerde en daarmee het record brak van Michael Jacksons Thriller (zesentwintig weken), tournees, televisieoptredens, prijzen, groot succes in onder meer Duitsland, Polen, Italië en Engeland en warme interesse uit Amerika. In een tijd waarin de muziekindustrie steen en been klaagt, wist Emerald meer dan een miljoen exemplaren te verkopen van haar debuut Deleted Scenes from the Cutting Room Floor. Ruim een derde daarvan ging over de toonbank in Engeland, een notoir moeilijke markt. En terwijl dat nog steeds gestaag doorloopt, wordt er in diverse thuisstudio’s in Amsterdam naarstig gewerkt aan de opvolger.

De Roundhouse is weer een maatje groter dan Shepherd’s Bush, waar ze een paar maanden geleden optrad, en ze had hem ook twee keer kunnen vullen. Na afloop meldt haar nieuwe Britse agent, wiens stal uitpuilt van de beroemdheden, dat hij voor een volgende keer aan de Royal Albert Hall zit te denken.

Het is, kortom, een lange achtbaan waar voorlopig nog geen einde aan lijkt te komen. Maar van verbazing en onwennigheid daarover is op het podium niks te merken. De band speelt strak en gedisciplineerd, Emerald zingt overtuigend en valt moeiteloos samen met haar uitvergrote persona, de ongenaakbare jarenvijftigdiva met de bloem in het haar.

Zozeer dat je even opkijkt als ze zich na de show in gewone kleren en met een flesje bier in de hand bij de muzikanten voegt. Opeens is Caro Emerald weer de dertigjarige Caroline van der Leeuw – vrolijk, goedlachs, blij met het bezoek van een jeugdvriendinnetje, hongerig informerend naar verhalen en roddels uit haar oude leven, dat soms zo ver weg lijkt.

Dikke sound

Als het sprookje ergens begint, dan is het waarschijnlijk in een tweekamerwoning in de Amsterdamse Pijp, waar producer Jan van Wieringen (31) woont en een van zijn kamers heeft opgeofferd aan een stalen, geluidsdichte kooi die zijn Sonic Nest-studio herbergt – een computer, speakers, veel dingen met knopjes en geen centimeter om je kont te keren. Hier brachten Van Wieringen en zijn muzikale partner David Schreurs (36) bijna twee jaar samen door, obsessief sleutelend aan een plaat die zij zagen als hun ‘golden ticket’. Weken van tachtig uur waren geen uitzondering, daglicht zagen ze zelden, regelmatig eindigde Schreurs op een bank die vanwege een enorm gat de bijnaam ‘the asshole’ had. ‘Onze vrienden vroegen zich af waar we in godsnaam mee bezig waren,’ zegt Schreurs. ‘Eén plaatje, voor een totaal onbekende zangeres? Straks is het allemaal weggegooide moeite. Maar wij geloofden hier gewoon heilig in.’

De producers hadden elkaar niet lang daarvoor ontmoet en bleken elkaar goed aan te vullen. Van Wieringen, hiphopspecialist en ‘een extreme geluidsnerd’, was de man van de beats en de ‘dikke sound’, Schreurs was beter met de instrumentatie en het zoeken van de juiste arrangementen. Wat hen ook bond was het gevoel een beetje ‘klem’ te zitten in hun carrière. ‘Iedereen die begint met muziek maken, doet dat puur voor de fun,’ zegt Van Wieringen. ‘Maar naarmate je professioneler wordt, geld moet verdienen, is het of je steeds meer concessies moet doen aan dat oorspronkelijke gevoel. We hebben allebei flink wat klusjes gedaan die je straks echt niet aan je kleinkinderen gaat laten horen. Veel mensen verzanden daarin, worden er cynisch van. Daar was ik bang voor.’

Van Wieringen had onder meer Lange Frans & Baas B geproduceerd, Schreurs werkte eerder in de studio van Hans van Hemert, geestelijk vader van acts als Luv en Mouth & McNeal. ‘Een man die zijn sporen als producer echt wel verdiend had,’ zegt Schreurs. ‘Maar nu lukte het al een tijd niet meer en daar kwam zo veel frustratie bij kijken dat het voor mij een schrikbeeld werd. Ik dacht: heb ik straks ook allemaal kutmuziek gemaakt om vervolgens gefrustreerd te worden? Dat wil ik niet. Ik wil toffe dingen maken.’

Maar ja: hoe? Een producer heeft een aansprekende artiest nodig om te kunnen tonen wat hij in huis heeft. En dat is lastig, zeggen ze, zeker in een muziekwereld die gekenmerkt wordt door de vluchtigheid van Idols- en The Voice-winnaars. Schreurs: ‘Dat maakt het moeilijk om te laten zien wat je allemaal kan, en dus om een track record op te bouwen waardoor je ooit wél gebeld wordt door grote artiesten. Want “Hallo, ik vond je werk met Jamai zo goed” – ja, me reet, dat gaat echt niet gebeuren.’

Van Wieringen: ‘Dus toen hebben we gezegd: laten we nou één fókking goeie plaat maken, eentje waar we zelf wild enthousiast van worden. Of het nou een succes wordt of niet, dan hebben we in elk geval een briljant visitekaartje om op te sturen naar welke artiest dan ook.’Schreurs, droog: ‘Dat was het masterplan.’

De stem van Billie Holiday

Kiem van dat plan was dat ene liedje, ‘Back It Up’, dat boven de rest van hun gezamenlijke probeersels uitstak. Nou ja, liedje: ze hadden de aanstekelijke, springerige beat en de nostalgische, aan het New Orleans van de jaren vijftig ontleende instrumentatie. Schreurs speelde de track niet veel later af tijdens een ‘schrijfsessie’ met Vince Degiorgio, een Canadese tekst- en melodieschrijver die hij via een muziekuitgever had leren kennen. Degiorgio (52), een veteraan uit de muziekindustrie die eerder onder andere werkte met bubblegum-groepjes als Atomic Kitten en ‘N Sync, en die nu grote delen van het jaar over de wereld trekt om overal in samenwerking liedjes te schrijven, zat meteen recht overeind. De sfeer van het liedje opende een luikje naar de muziek waarmee hij opgroeide: de platencollectie van zijn jazz- en easy listening-minnende vader. ‘Ik zei meteen: okay, I got it,’ vertelt Degiorgio aan de telefoon vanuit Toronto. ‘Ik pakte mijn laptop en begon te schrijven en te neuriën tegelijk. Toen het af was en ik de melodie in ging zingen, zei ik: sorry David, ik ga nu klinken als een idioot, maar ik moet de stem van Billie Holiday imiteren.’ Lachend: ‘Dat is vrij lastig voor een gezette man van in de vijftig. But it really worked.’

Ze hadden wat te pakken, voelden ze alle drie. Maar aan wie zouden ze het nummer kunnen slijten? Als Jan van Wieringen een zangklusje te vergeven had – een reclametune, een demo, een refreintje van een hiphopnummer – belde hij vaak Caro. Ze kenden elkaar al sinds ze een jaar of dertien waren, van de bankjes in het Amsterdamse Vondelpark waar ze ‘heel veel’ zaten te blowen. ‘Toen hij me vroeg de demo van “Back It Up” in te komen zingen, ging ik helemaal uit mijn plaat,’ vertelt ze in het Amsterdamse kantoor van het door henzelf opgerichte label en managementskantoor Grandmono. ‘Ik had het al gehoord en kreeg het wekenlang niet meer uit mijn kop. Dit wordt een monsterhit, dacht ik. Zo tof! Ook al was het maar voor een demo, ik was gevleid dat ik het mocht zingen. En ik wist ook meteen: dit is precies wat ik altijd heb lopen zoeken. Als zangeres heb ik behoefte aan een lyrische melodie, maar dat paste nooit zo goed bij de muziek die ik cool vond. Dit was voor mij een soort perfect midden tussen cool en truttig.’

Kinderen voor Kinderen

Cool en truttig tegelijk: het is een goede samenvatting van het beeld dat Caro Emerald van zichzelf schetst. Ze was een meisje dat ‘heel wild was en hele foute dingen deed’, maar ook elke week naar de muziekschool ging om close harmony te zingen. Op het Barlaeus Gymnasium hoorde ze bij de alto’s die luisterden naar Biohazard en de Beastie Boys. ‘Het voelde als een dubbelleven,’ zegt ze, ‘als ik dan weer met mijn zanggroepje supertruttige musicalliedjes stond te zingen en zwierige pasjes instudeerde. Dat zouden ze op school niet tof vinden. Maar het was heerlijk om te zingen, en je leert er veel van.’

Dat ze zangeres zou worden, wist ze al sinds het ‘magische moment’ toen ze op de lagere school een Nederlandse versie van ‘Dream a Little Dream of Me’ zong en bedolven werd onder de complimenten. ‘Toen realiseerde ik me: o wauw, ik kán iets. Ik was strontverbaasd, maar ik had zelf ook gehoord dat het goed klonk. Dat ik dat jazzy geluid van mezelf had.’

Toen ze na een opleiding aan het conservatorium haar leven als zangeres begon op te bouwen, koesterde ze ‘geen irreële dromen’ van sterrendom. ‘Ik heb echt voor dit vak gekozen en weet dat het vaak sjaggeren is.’ Emerald ging lesgeven op de school van de bekende zangcoach Babette Labeij, zat in het achtergrondkoor bij Kinderen voor Kinderen en zong daarnaast in een aantal bands, waaronder de closeharmonygroep Les Elles. ‘Ik was best trots dat ik eindelijk al mijn bijbaantjes had opgezegd en helemaal van zingen kon leven,’ zegt ze. ‘Maar toch begon het af en toe te knagen. Ik heb het aardig op de rit, dacht ik, ik weet wat ik kan. Wordt het niet eens tijd dat ik echt iets voor mezelf ga doen? Iets om na te laten.’

Een obscure download

Het is veelzeggend dat de eerste zinnen die Caro Emerald inzong voor de demo dezelfde zinnen waren die uiteindelijk op de cd terecht zijn gekomen. Ze had een instant-klik met het nummer. ‘Er gebeurde iets met me toen ik begon te zingen,’ zegt ze. ‘Ergens binnen in me. Mijn Engelse uitspraak werd opeens stukken beter. De jongens zagen het ook, die zaten meteen te knikken.’ Van Wieringen beaamt: ‘Er kwam een speelsheid en lichtheid in haar stem die ik nog nooit gehoord had. Het was echt een eyeopener: dat geluid, haar uiterlijk dat er opeens zo goed bij leek te passen. Alles viel op zijn plaats, en onze fantasie werd enorm getriggerd.’

Vince Degiorgio had het nummer in gedachten voor Namie Amuro, ‘het Japanse antwoord op Madonna’, Schreurs bood het aan bij verschillende partijen, maar de reacties waren lauwer dan ze verwacht hadden. Raar, vonden ze, in hun omgeving was juist iedereen laaiend enthousiast. Toen er na een paar maanden nog niks gebeurd was, trok Caro de stoute schoenen aan en vroeg de producers of zij het nummer zelf mocht hebben. Dat vond iedereen een goed idee. ‘De rest van de wereld dacht: leuk liedje,’ zegt Schreurs. ‘Maar wij zagen met zijn vieren die golden ticket. Dat merkten we aan alles: als je het op een feestje draaide, toen we het als een obscure download op internet zetten en allemaal mensen over de hele wereld het te gek vonden.’

Schreurs voelde dat de sfeer van ‘Back It Up’ goed aansloot bij een retro-sentiment dat in die dagen overal in de lucht hing. ‘Iets wat je hoorde in het geluid van Amy Winehouse en later terugzag in series als Mad Men. Zoiets is er gewoon, je kunt het niet bedenken omdat je zelf ook deel bent van die tijdgeest.’

Hoe dan ook, het was reden genoeg om te beslissen niet alleen ‘Back It Up’ met Caro uit te brengen, maar meteen te gaan werken aan een heel album in dezelfde sfeer. Dít zou het ‘visitekaartje’ worden – een modern klinkende plaat met de jaren vijftig als ‘kapstokje’. En dat concept moest heel consequent worden doorgevoerd, zowel in geluid als in beeld. Ter inspiratie keken ze naar oude films en graasden op YouTube het muzikale verleden af. Caro opperde dat haar tweede naam, Esmeralda, wellicht een passende artiestennaam was. Om het filmische karakter te benadrukken schreef Vince Degiorgio bij elk nummer een kort intro-tekstje waarin de setting wordt geschetst – een rokerige bar, een warme nacht op Copacabana, een autorit langs de Rivièra. Zijn teksten schreef hij steeds meer met Caro in het achterhoofd. ‘Ik heb drie zussen,’ lacht hij. ‘En van hen heb ik geleerd dat in een succesvol liedje de vrouw altijd de macht in handen moet hebben.’

Het slimme concept zou hen later op de kritiek komen te staan dat het allemaal te ‘bedacht’ is.

Onzin, meent Schreurs. ‘Wij zijn niet gaan zoeken waar er ruimte lag in de markt of zoiets.

Het is ontstaan uit de gezamenlijke inbreng van ons vieren. En dat hebben we gewoon uitgewerkt. Caro bracht zelf ook teksten en ideeën in.’ Het imago van de zangeres werd weliswaar flink uitvergroot, het kwam wel bij haarzelf vandaan. Ze droeg al vaak een bloem in haar haar. Dat zoiets associaties oproept met een beroemde foto van Billie Holiday, is alleen maar mooi meegenomen. ‘En voor een verkleedpartijtje kun je me ook al mijn hele leven wakker maken,’ zegt ze lachend. ‘Dus ik ben wel de muze geweest voor het hele idee. Ik hoefde geen rol te spelen. Aan de andere kant: alles is bedacht. Je denkt toch niet dat ik er zo uitzie als ik wakker word? Ik vind dat we het wel tof bedacht hebben.’

Zoveel bullshit-verhalen

Ondertussen leek het de ongedurige Caro allemaal veel te lang te duren. Ze had vrienden en bekenden ingeschakeld voor een website, foto’s en een clip bij ‘Back It Up’, ze had het liedje rondgestuurd naar radiostations en opgetreden bij AT5, ze hadden alle drie hun spaargeld in de opnamen gestoken. ‘Ik zei: we moeten gáán. Maar de jongens waren niet vooruit te branden.’

En de muziekwereld was nog altijd niet zo overtuigd als zijzelf waren. Begin 2009 deden ze, met band, een showcase waarbij tien labels kwamen kijken. ‘Wel leuk,’ was de meest gehoorde reactie. ‘Het zag er allemaal nog wat knullig uit,’ zegt Jan van Wieringen. ‘Caro stond ongemakkelijk op het podium, had veel te strakke kleren aan voor haar figuur. Maar ik vond het raar dat niemand leek in te zien wat er allemaal al wél was.’

Schreurs: ‘Er wordt in de muziekindustrie enorm gefocust op hoe het eruitziet – daarom hebben we allemaal van die afgetrainde zangeresjes die zingen als een kraai. Caro ziet er ook te gek uit, alleen had het destijds nog wel wat werk nodig. Je zou denken dat een platenmaatschappij juist daar goed in moet zijn.’

Schreurs, die rechten had gestudeerd, ontpopte zich in die maanden als een uiterst eigenwijze onderhandelaar in de contacten met de industrie. ‘Ik heb nog nooit iemand zo vaak nee horen verkopen als David,’ zegt Degiorgio. ‘En elke keer had hij gelijk.’ De aanbiedingen die ze kregen, vond Schreurs niet interessant genoeg.

‘Dat klinkt bijdehand, maar het is ook nuchter.

Er zat toen al bijna twee jaar werk in, en als je ergens tekent, sta je zeventig tot tachtig procent van de inkomsten op je album af. Bovendien kreeg ik zo veel onzinverhalen te horen, dat ik me in toenemende mate af begon te vragen of platenmaatschappijen eigenlijk wel iets te bieden hadden wat we zelf niet konden doen.’

En zo besloten ze uiteindelijk om zelf een labeltje te beginnen – Grandmono Records. Inmiddels is er een kantoor waar vijf fulltime en vier parttime mensen werken, toen was er nog niks. Caro deed zelf de fanmail. In juli, traditiegetrouw een maand waarin niemand platen uitbrengt, verscheen ‘Back It Up’. Het zomerse nummer werd al snel op 3FM uitgeroepen tot ‘megahit’, en toen het nieuwe seizoen begon zong de naam Caro Emerald zodanig rond dat alle radiostations en De Wereld Draait Door haar in dezelfde week wilden hebben. ‘In één keer een miljoenenpubliek,’ zegt Van Wieringen met een grote grijns. ‘En dat zonder een cent marketing.’

In december, de andere maand waarin het een ijzeren wet is dat je geen plaat moet uitbrengen, kwamen ze met de opvolger, ‘A Night Like This’. Wekenlang gebeurde er niets. Toen Caro in januari optrad tijdens Noorderslag, het jaarlijkse feestje van de muziekindustrie, stond ze geprogrammeerd in een achterafzaaltje. In niet één van de lijstjes met de beloften van dat jaar kwam ze voor. ‘Dat was zo maf,’ zegt Van Wieringen. ‘Want wij zagen het nummer langzaam omhoog kruipen op iTunes, en zeiden tegen elkaar: dat wordt een nummer één.’

Zo geschiedde, en wel precies in de week dat eindelijk het album verscheen. ‘Beter kan niet,’ lacht Schreurs. ‘Achteraf kun je zeggen: wij zijn briljant. Maar een beetje mazzel moet je soms ook hebben.’ Hoe dan ook, Deleted Scenes kwam meteen binnen op nummer één, en zou daar ‘achterlijk lang’ blijven staan. Alleen al in Nederland verkochten ze in 2010 een kwart miljoen cd’s. Ter vergelijking: de nummer twee was Marco Borsato, die dat jaar met een enorme promotiecampagne bleef steken op tachtigduizend.

Al in de eerste week kwamen ze erachter dat er veel te weinig cd’s geperst waren. Er zat niets anders op dan de bestellingen zelf in elkaar te zetten. Hoesje, boekje, schijfje, en dat vele duizenden keren. Van Wieringen leende een busje en reed heel het land door om de cd’s persoonlijk bij de magazijnen af te leveren. ‘Ze zagen me aankomen bij bol.com,’ zegt hij. ‘Het was verschrikkelijk houtje-touwtje allemaal.’

Schreurs: ‘En dan nog moesten we de winkels op rantsoen zetten, want het ging – ram ram! – met tienduizend per week. Toen dachten we: kijk, dáárom hebben we het nou zelf gedaan.’

Een hele week huilen

Voor Caro Emerald veranderde vanaf dat moment alles pas écht rigoureus. In februari brak ze een ruggewervel bij een val van een paard, en ontdekte tot haar verbazing dat dat nieuws was voor de bladen. Eenmaal hersteld begon het buitenland flink aan de deur te morrelen en trok ze vrijwel continu door heel Europa, van concertzaal naar interviewdag naar radio-optreden. ‘Ik was nog best verlegen,’ zegt ze. ‘Naar mijn gevoel lag de kracht van onze muziek vooral in de productie. Nu moest ik die liedjes opeens alleen met een gitarist doen, in radiostudio’s waar mensen als Amy Winehouse, mijn idolen, ook hadden gestaan. Pas toen ik merkte dat ze daar ook onder de indruk waren van de liedjes en mijn stem, durfde ik te zeggen: verdomme, ik heb er ook wat mee te maken.’

De plotselinge sterrenstatus was flink wennen. ‘Ik voelde me enorm onhandig.’ Nu er tourmanagers zijn en het label goed marcheert, is er iets meer rust gekomen, maar als ze terugkijkt op de afgelopen twee jaar denkt ze vooral aan het moordende schema. ‘Mijn leven is totaal veranderd. Ten goede natuurlijk, maar je moet wel zorgen dat je er steeds met je kop bij kunt. En dat is niet altijd zo geweest. Er waren periodes dat ik het echt niet meer wist. Omdat iedereen de hele dag van alles van je wil, maar je ook moet presteren. Ik kan niet meer even iets met twee vingers in mijn neus inzingen. Er wordt nu echt geluisterd. Het is grappig: je denkt altijd dat je je kunt laven aan roem en succes, maar ik was alleen maar bezig met praktische zaken: waar moet ik zijn, hoe laat, wat moet ik aan?’

Toch maakt Caro Emerald zowel op als buiten het podium geen moment de indruk het niet aan te kunnen. ‘Ik besef heel goed dat dit de grootste kans van mijn leven is,’ zegt ze. ‘Om helemaal from scratch in zo’n project te kunnen groeien, met zo’n geweldige samenwerking, dat maak je niet vaak mee. Gelukkig heb ik het snel in de gaten als ik van de weg dreig af te raken en grijp ik dan in. Maar ik kan de grootsheid hiervan ook niet bevatten. Ik doe uiteindelijk maar wat. Ik word elke dag enorm geconfronteerd met mezelf, heb allemaal gekke gedachten, kan ontzettend onzeker zijn. Inmiddels snap ik ook best dat je als artiest denkt: ik stop er een pilletje in, dan houdt mijn hoofd een keer op met malen. Maar ik zou dat nooit doen. Dan ga ik liever een hele week huilen. Als ik even lekker kan ontladen, denk ik daarna: zo, dat was kut, en nou door.’

Dezelfde lange adem

Ook Vince Degiorgio zegt niet vies te zijn van ‘a good cry’ op zijn tijd. ‘Toen ik Caro in de Heineken Music Hall mijn teksten hoorde zingen, hield ik het niet droog. Het was de eerste keer in vijfentwintig jaar in deze business dat ik mijn eigen stem terughoorde in de liedjes.’ Hij beschouwt zijn betrokkenheid bij dit project als hét hoogtepunt van zijn loopbaan. Het geheim zit volgens hem in de vriendschap en het vertrouwen dat het viertal onderling opbouwde. ‘Ik heb altijd te maken gehad met de politiek van de muziekindustrie. Bij dit project kwamen geen advocaten, managers en uitgevers kijken. En dan blijkt dat het nog mogelijk is: je gaat met wat mensen in een kamer zitten, je wordt goede vrienden, en het enige wat je kunt doen is: een liedje schrijven.’

Schreurs: ‘Ons geluk was dat we met zijn vieren precies de juiste talenten bij elkaar hadden waardoor het is gelukt. Niet alleen muzikaal, maar ook wat mentaliteit betreft. We hadden dezelfde eigenwijzigheid, dezelfde lange adem. Uit de gebundelde krachten ontstond iets wat veel groter is dan de som der delen.’

Vanzelfsprekend zijn er hooggespannen verwachtingen omtrent de tweede cd, die waarschijnlijk in het najaar uitkomt. Maar Schreurs en Van Wieringen doen er opvallend luchtig over. Het ‘visitekaartje’ is immers al gemaakt, en er is nu wel een cd die ze ooit aan hun kleinkinderen kunnen laten horen. ‘En dat blijft de basis,’ zegt Schreurs. ‘Het is een veel sterkere motivatie dan geld of succes.’

Van Wieringen: ‘Het is ook goed voor je zelfbeeld. Ik heb mijn enthousiasme in muziek helemaal terug, en het is me gelukt om niet te verzanden in compromissen.’

Caro Emerald doet haar best haar eigen verwachtingen wat te temperen. ‘Als iedereen de nieuwe plaat slecht vindt, ga ik waarschijnlijk een week huilen,’ zegt ze breed lachend. ‘Maar ook in dat geval geloof ik niet dat ik daarna ergens spijt van zal hebben, want ik heb in elk geval iets gemaakt wat ik zelf heel tof vind.’

Vooralsnog duurt Caro Emeralds sprookje nog even voort. Als ze in Londen voor de tweede keer onder luid applaus wordt teruggeroepen op het podium, zijn de liedjes eigenlijk op. Er is tenslotte maar één plaat. Maar wat is er mooier dan af te sluiten met het liedje waar het ooit allemaal mee begon? De fraaie, akoestische versie van ‘Dream a Little Dream of Me’ draagt ze op aan haar vriendin in het publiek, met wie ze jarenlang in Les Elles zong. Als de laatste tonen wegsterven, zie je Caroline van der Leeuw denken: wauw, ik kán iets!

Zie ook www.vn.nl/caroIn de serie Classic Albums zendt de VPRO op zaterdag 14 april een documentaire uit over de totstandkoming van ‘Deleted Scenes from the Cutting Room Floor’