‘Eis het onmogelijke’, het nieuwe boek van de Sloveense cultuurfilosoof Slavoj Žižek, is te beschouwen als een samenvatting van zijn denkbeelden. Hij blijkt helemaal niet zo’n wilde linkse dissident.

Het heeft zonder meer lyrisch-revolutionair élan om je boek Eis het onmogelijke te noemen. Het onmogelijke is zo onmogelijk dat een zware eis wel het minste is dat je er aan mag stellen. Dat gebeurde dan ook in mei ’68 toen deze leus op de Parijse muren te zien was als de mooie paradox ‘Soyons réalistes, demandons l’impossible’ (laten we realistisch zijn en het onmogelijke eisen). Dat hij nu door Slavoj Žižek wordt gebruikt voor een nieuw boek is opvallend aangezien Žižek nooit zo enthousiast is geweest over mei ’68. Dat was hem, die eerder koketteert met de straffe leninistische manier van revolutie maken, een veel te ongeorganiseerde boel.

De titel is interessant omdat hij onthult hoe Žižek graag op twee paarden wedt. Hij is épris van het idee van het...