<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>&#8230;de politiek zich liet inspireren door Nigel de Jong, maar het qua beschaving uiteindelijk aflegde tegen de voetbalwereld</b></p>
<p>Het jaar 2010 was als een voetbalwedstrijd met twee totaal verschillende speelhelften. En hoewel hij het zich niet zal hebben gerealiseerd, werd het recht doormidden getrapt door Oranje-speler Nigel de Jong. Tot aan het WK leefden we gewoon nog in een land waarin zelfs de belangrijkste debatten steevast uitmondden in geruststellende haarkloverijen waar niemand een touw aan vast kon knopen &#8211; ook niet met de kennis van nu. We hadden een premier die het woord &#8216;deksels&#8217; al tamelijk risqué vond, en bij wiens toespraken je weldadig kon indutten. Hij vond het belangrijk dat we ons stoepje sneeuwvrij hielden, maar ook weer niet zo belangrijk dat hij stadscommando&#8217;s op je afstuurde wanneer je dat naliet.</p>
<p>Niet per se een tijd om naar terug te verlangen, maar achteraf gezien was het wel lekker rustig. En we beloofden zowaar een beschaafd land te worden toen de PvdA een &#8216;verlosser&#8217; naar voren schoof. Die zou vast premier worden, of in elk geval een prominente positie in het kabinet krijgen. En dankzij zijn keurige, ietwat saaie voorkomen zou de permanente ruis van verontwaardiging die al een tijdje op de achtergrond klonk, gezwind verstillen. Want dat was nou eenmaal het land van het polderen en het bruggen bouwen. Uiteindelijk overwon altijd de redelijkheid. Toch?</p>
</p></div>
<div class="figure--right">
<figure id="post-73831 media-73831" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2010/12/207fe769-0eba-47dd-8188-4357b1e17f49_JP1.jpg" alt="We verlangden bijna terug...naar die andere tijd" /><figcaption>We verlangden bijna terug&#8230;naar die andere tijd</figcaption></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>En toen, in de zevenentwintigste minuut van de WK-finale op 11 juli, plantte Nigel de Jong zijn noppen in de borstkas van Xavi Alonso. In negentig minuten werd veertig jaar goodwill en bewondering weggegooid. &#8216;Dutch disgrace football&#8217; was een van de mildere koppen in de internationale pers.</p>
<p>Niet veel later trad er een knetterrechts kabinet aan dat iets soortgelijks presteerde. Je zou zeggen dat je je flink achter de oren moet krabben als zelfs de Duitsers hun zorgen uitspreken over ons politieke klimaat en de manier waarop we met andersdenkenden en andersgelovigen omgaan. Maar vreemd genoeg deed de nieuwe regering dat niet. Die verklaarde gewoon de rest van de wereld voor gek en ging er vervolgens in eigen land voortdurend met gestrekt been in.</p>
<p>Alles over rechts, en flink schoffelen &#8211; dat was de simpele, maar uiterst doeltreffende tactiek. Als iets ook maar een beetje links rook, diende er korte metten mee te worden gemaakt. Niet omdat we daarmee de benodigde bezuinigingen binnenhaalden, maar gewoon, omdat het kon. En zo belandden we in een situatie waarin je niet alleen lacherig behoort te doen over cultuur, maar waarin het ook volstrekt normaal is geworden om het redden van de planeet, of het hulp bieden aan hongerbuikjes en aidsbaby&#8217;s te beschouwen als een &#8216;linkse hobby&#8217;.</p>
</p></div>
<div class="figure--left">
<figure id="post-73831 media-73831" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2010/12/e37a8055-6833-49ed-bfa3-e063cb1ddfc4_regering1.jpg" alt="De nieuwe regering...verklaarde de wereld voor gek" /><figcaption>De nieuwe regering&#8230;verklaarde de wereld voor gek</figcaption></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>De onbesuisde charges gingen ook nog eens gepaard met onverholen triomfalisme. Van Mark Ruttes opmerking dat &#8216;rechts Nederland zijn vingers kon aflikken&#8217; bij het regeerakkoord, tot Geert Wilders&#8217; &#8216;huilie huilie&#8217;. Van diens dagelijkse tirades tegen de &#8216;ver-schrik-ke-lijke grachtengordelelite&#8217;, tot Hans Hillens huichelachtige aanval op partijgenoten die er nog wél enige principes op nahielden. Van het op de bankjes roffelen van de PVV&#8217;ers als een groep Irakezen mogelijk het land wordt uitgezet, tot de pretoogjes van Halbe Zijlstra wanneer hij zegt dat niemand in de cultuursector zich &#8216;veilig mag voelen&#8217;. Dit alles gebeurde onder het kabinetsmotto &#8216;vrijheid en verantwoordelijkheid&#8217;, waar &#8216;lekker puh en sliep uit&#8217; toepasselijker was geweest.</p>
</p></div>
<div class="figure--right">
<figure id="post-73831 media-73831" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2010/12/418c3195-0ee1-479d-8a6d-bef26bdf53c8_PSV1.jpg" alt="Bij PSV...werven ze het niet in" /><figcaption>Bij PSV&#8230;werven ze het niet in</figcaption></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Een &#8216;verantwoordelijke&#8217; ploeg beseft dat zijn gedrag afstraalt op de samenleving. De voetbalwereld leek dat wél te snappen. Toen Nigel de Jong later weer over de schreef ging, werd hij gewoon uit de selectie gezet &#8211; zelfcorrigerend vermogen waar de PVV nog een puntje aan kan zuigen. En toen Feyenoord onlangs met 10-0 werd afgedroogd door PSV, was er niemand die het ook maar in zijn hoofd haalde die blamage nog eens even in te wrijven. Het is de vraag of ze er bij Feyenoord op zaten te wachten, maar zelfs vanuit 020 sijpelde wat mededogen door.</p>
<p>En zo werd 2010 het eerste jaar in de geschiedenis waarin de politiek wat beschaving betreft nog heel wat kon leren van het voetbal. Hoe treurig dat is, mag u zelf bepalen.</p>
</p></div>


Robert van de Griend

Gerelateerd