In de uitgekookte film Victoria, die bestaat uit één opname, missen twee uren. Hoe kan dat?

Kenmerkend voor de revolutionaire film Victoria is het volgende moment: Victoria is op weg naar een bankoverval. Er is gedoe, spanning, verwarring, dat wordt opgelost en de camera zoemt in op haar weer gekalmeerde hoofd, ze kijkt naar de weg. Boodschap: het gaat weer goed, we gaan weer op weg.

In mijn hoofd maakte ik direct de cut: ik zag het beeld verdwijnen en mijn hoofd opende zich voor het beeld van de auto die bij de bank voorreed. Máar… dat gebeurde niet; het meisje bleef in beeld.

Niemands verwachtingspatroon is ingesteld op Victoria, een meer dan 2 uur durende film die bestaat uit éen opname. En in die opname is meestal Victoria in beeld, en anders wel de vier Berlijners waarmee ze een nacht op stap is. Een nacht die vrolijk en terloops begint bij de uitgang van een nachtclub en het zo herkenbare gevoel: wat doen we? We moeten naar huis, maar we willen niet.

Technisch is het...