Non-fictie

Het is een goed teken wanneer schrijvers met een zekere gretigheid willen opschrijven hoe ze te werk gaan en welke ideeën over literatuur daarbij een rol spelen. Dat leidt dan tot hun poëtica. Dat zijn de regels die ze zichzelf hebben gesteld. Die hebben ze zich na veel trials and errors verworven en dat worden dan de eisen die ze zelf aan literatuur stellen. In de huidige verhoudingen – waarin het gekluun het hoogst bereikbare is – is denken en schrijven over de aard en de kwaliteiten van literatuur een subversieve daad. Het publiek, dat nu in alles wordt geraadpleegd, speelt daarbij nauwelijks een rol.

Jammer dus dat er zo lamlendig op wordt gereageerd wanneer Connie Palmen met Het geluk van de eenzaamheid een goed overdacht en dwars essay schrijft over wat het voor haar betekent romans te schrijven. Het is haar poëtica, maar ze kijkt ook verder: ze heeft het ook over populisme, de dwang van de massa, originaliteit, het subversieve van literatuur en het...