Als millennial (geboren tussen de vroege jaren tachtig en de late jaren negentig) zou ik moeten blaken van zelfvertrouwen en optimisme. Ik word dit jaar 35, dus ik ben wel een wat rijpere millennial, of zelfs een ‘xennial’ (geboortejaar: 1977–1983), de microgeneratie die een brug moet slaan tussen de zure Generatie X en ‘het ongeremde optimisme van millennials’. Kijk, daar ga je al. Hoewel veel clichés over millennials op mij van toepassing zijn – verslaafd aan yoga, avocado’s en Instagram – ben ik absoluut niet hoopvol over de toekomst, wat mijn generatie wel zou moeten zijn.

Ik ben namelijk opgegroeid in de jaren negentig, onder de beste omstandigheden. Ik speelde in rust en vrede, het ging Nederland economisch voor de wind en migranten waren nog welkom. Ik werd geadviseerd om te studeren wat ik leuk vond, want ik zou toch wel werk vinden. Ik moest geduldig wachten tot mijn favoriete videoclip op TMF kwam, maar al snel kwam de wereld binnen handbereik, via mijn...