<div class="lead">
Met Harm Ede Botje maakte Ali Lazrak verschillende verhalen voor Vrij Nederland. Toen werden de verhalen amper opgepikt, niemand maakte zich druk over de mislukkende integratie. Jaren later blijken ze spot on.
</div>
Ali Lazrak leerde ik kennen op een reis naar Marokko. Hij was toen presentator van het NOS-radioprogramma voor Marokkanen in Nederland, ik een beginnende verslaggever voor de VPRO-radio. We gingen mee met een groep activisten van het Komité Marokkaanse Arbeiders in Nederland, die na jaren ballingschap terug konden, nadat toenmalig koning Hassan II over zijn hart had gestreken. Het was een emotioneel weerzien tussen de mannen en hun families. Lazrak en ik hadden meteen een klik, hij vertelde me eindeloos over zijn eigen leven, over het leven van migranten. Maar ook over verhalen die op dat moment – we spreken halverwege de jaren negentig – niet of nauwelijks in de media kwamen. Over idiote imams die kinderen verboden op school hun verjaardagen te vieren, krankzinnige fantasieën over het hiernamaals als waarheid verkondigden, over de strijd die gematigde Marokkaanse moslims streden tegen pogingen van Arabische staten om hier invloed uit te oefenen. Samen schreven we verhalen met titels als ‘<a href="https://www.vn.nl/integreren-is-verboden-de-imams-creeren-hun-eigen-marokkaanse-staphorst/" target="_blank">Integreren is verboden</a>’ (oktober 1996) en ‘<a href="https://www.vn.nl/nieuw-staphorst/" target="_blank">Nieuw Staphorst</a>’ (mei 2001).
<q class="pull-right">Verhalen over schreeuwende imams die hun kuddes proberen angst aan te jagen voor de Westerse seculiere samenleving werden niet geloofd.</q>
Deze verhalen werden totaal niet opgepikt. Niemand leek zich druk te maken over de mislukkende integratie. Verhalen over schreeuwende imams die hun kuddes proberen angst aan te jagen voor de Westerse seculiere samenleving werden niet geloofd of in ieder geval niet gewenst. Dat kwam pas na de aanslagen op 9/11.
Mede op aangeven van Lazrak deed ik ook onderzoek naar de lange arm van Arabische regimes in Nederland: in juli 1998 publiceerden oud-collega Jos Slats en ik een verhaal over de invloed van Saoedi Arabië en in februari 2001 deden we onderzoek naar een imam in Utrecht, die <a href="https://www.vn.nl/bvd-ontmaskert-utrechtse-imam-als-geheim-agent/" target="_blank">we ontmaskerden als geheim agent</a> van Libië.
Onze wegen scheidden zich nadat Ali besloot voor de SP de kamer in te gaan in 2002. Een jaar na zijn aantreden maakte ik <a href="https://www.vn.nl/niet-langer-welkom/" target="_blank">een profiel van Marokkaanse Nederlanders</a> die in de jaren zeventig als gastarbeider naar Nederland waren gekomen. Hiervoor bezocht ik met Ali zijn oud-collega’s met wie hij ooit bij de DAF-fabriek in Born was begonnen. Lazrak liet zich weinig aan de islam liggen, als was hij opgegroeid als zoon van een imam. Tijdens de ramadan at en dronk hij gewoon, varkensvlees incluis. ‘Ik ben een alles-eter’, zei hij. Hij zei ondubbelzinnig voor Nederland te hebben gekozen, zei dat hij er niet over piekerde om naar Marokko terug te gaan.
Maar dat veranderde. Hij voelde zich niet thuis in de Tweede Kamer, kreeg een conflict met de SP over zijn vergoedingen, verliet de partij maar weigerde zijn zetel op te geven. Hij werd beschuldigd van zetelroof en toen hij steeds minder kwam opdagen werd hij uitgemaakt voor Ali Luilak. Het waren geen vrolijke tijden, hij kon zijn draai niet meer vinden en vertrok naar Marokko, waar hij een radiostation opzette. Ook toen hij ziek werd wilde hij niet naar Nederland terug. Hij stierf afgelopen nacht in een ziekenhuis in Marokko.

Gerelateerd