Op een avond in Rome, een paar maanden geleden, besloten mijn Italiaanse vriendin en ik uit eten te gaan. We zouden naar Trastevere rijden, rondslenteren tot we moe werden en dan ergens eten. Het was een zwoele avond en er was geen vuiltje aan de lucht toen we uiteindelijk plaatsnamen op het terras van een veelbelovende tent en wijn bestelden. Het was druk op straat, we hadden een prachtig uitzicht, op iedere muur prijkte wel een waterspuwer of Madonnabeeld en ondanks mijn gemopper op de eentonigheid van de Italiaanse kaart had ik zin om wat te eten.

Om me heen zag ik uitsluitend witte gezichten: toeristen, voorbijgangers, restaurantbezoekers.

Terwijl we zaten te wachten, dacht ik bij mezelf: niet op je telefoon kijken, ga gewoon even mensen kijken. Terwijl ik dat deed, bekroop mij een merkwaardig gevoel. De volgende vraag drong zich steeds sterker aan me op: waar was iedereen? Ik bedoel letterlijk: waar waren ze?

Om me heen zag ik uitsluitend witte gezichten: toeristen,...