‘Het labyrint van meneer Wolffers’ van Piet Meeuse is een ‘roman in twaalf wandelingen’ waarin ongedwongen geëssayeerd wordt, het genre waarin Meeuse zijn sporen verdiende.

De essayist is een ironische held. Hij is een held omdat hij steeds weer een poging doet om iets van de wereld te begrijpen, terwijl hij weet dat het hem niet zal lukken. Anders dan een wetenschapper die iets kan bedenken dat voor enige tijd als definitief geldt, begeeft de essayist zich op gebieden in het leven waarover niets afdoende gezegd kan worden. Toch wordt hij steeds verleid antwoord te geven op vragen die hem bespringen.

De essayist PietMeeuse heeft een zwak voor ironische helden als Don Quichotte en de baron van Münchhausen.Hij herkent zich als essayist in hun vergeefse pogingen om hun idealen teverwezenlijken, Don Quichotte om zijn geliefde Dulcinea te verschalken, debaron om de mensen te laten geloven in zijn fantastische verhalen. De hardnekkigterugkerende heldendaad van Meeuse bestaat...