Gewoon thuis, toen hij klein was, dacht Mischa Cohen twee minuten stil aan zijn vader, zijn moeder en aan dat hij geboren werd. Pas later leerde hij dat we op 4 mei, in 120 seconden, het leed van de wereld op onze schouders moeten nemen.

Ik begrijp ze wel, de mensen die het zo moeilijk hebben met het herdenken van de doden. Als kind vond ik het ook best ingewikkeld. Twee minuten stil zijn was al bijna niet te doen, en dan moest je ook nog ergens aan denken. Mijn ouders hadden in die tijd – de Tweede Wereldoorlog was nog maar een paar decennia afgelopen – een levendige afkeer van alle massabijeenkomsten, van welke organisatie ook. We gingen dus nooit naar de nationale, massale samenkomst op de Dam of naar de bescheidener herdenking aan het Amsterdamse Weteringcircuit. Voor onze twee minuten stilte hadden wij geen organisatie nodig en ook aan televisie-herdenken deden we niet. Je stond er als kind echt helemaal alleen voor.

Het was qua dodenherdenking best ingewikkeld dat...