<div class="lead">
Voor de zoveelste keer ontvluchtte gisteren het nationale elftal van Eritrea de dictatuur in hun thuisland. Ook in Gorinchem streken eerder al zestien voetballers neer.
</div>
Het is vast niet het laatste en zeker niet het eerste Eritrese nationale elftal dat asiel aanvraagt in het buitenland. De tien voetballers die <a href="https://www.theguardian.com/world/2015/oct/15/ten-players-from-eritrean-soccer-team-seek-asylum-in-botswana" target="_blank">gisteren</a> in Botswana weigerden aan boord van het vliegtuig te gaan dat hen terug zou brengen naar de Eritrese hoofdstad Asmara, passen in een treurige traditie. Net zoals duizenden van hun landgenoten <a href="https://nos.nl/artikel/2063247-team-eritrea-knijpt-ertussenuit-na-kwalificatiewedstrijd.html">ontvluchtten</a> ze het wrede bewind van <a href="https://www.vn.nl/de-lange-arm-van-de-dictator-eritrea/">dictator Isaias Afewerki</a> zodra ze de kans kregen. Zoals vaker was dat ook nu na een wedstrijd tegen een ander Afrikaanse land, ditmaal na een 1-3 nederlaag tegen Botswana. Eerder bleven nationale voetbalteams achter in Kenia (2009), Tanzania (2011) en Oeganda (2012). Tientallen voetballers zijn op die manier al in ballingschap verdwenen. Inmiddels spelen oud-internationals van de Eritrese diaspora in het Australische <a href="https://www.adelaidenow.com.au/news/south-australia/eritrean-refugee-alemayo-kebede-realises-his-soccer-dream-winning-sergio-melta-medal/story-e6frea83-1226492891680">Adelaide</a>, in <a href="https://www.pri.org/stories/2012-08-10/eritrean-soccer-players-making-new-home-us">Houston</a>, Texas en in Nederland.
Hoe een compleet Eritrees voetbalelftal na anderhalf jaar in kampen in Oeganda en Roemenië te hebben verbleven neerstreek in het Zuid-Hollandse Gorinchem, beschreven wij eerder in <a href="https://www.vn.nl/hoe-het-nationale-voetbalelftal-van-eritrea-in-gorinchem-terechtkwam/">dit verhaal</a> in Vrij Nederland. Volgens de afspraken met het UNHCR komen jaarlijks vijfhonderd vluchtelingen in aanmerking voor hervestiging in Nederland. Op uitnodiging van de Nederlandse regering vlogen de zestien en hun begeleiding dus vanuit hun opvangkamp in Roemenië via Londen naar Gorinchem. De spelers kregen een fiets, Nederlandse les en een flatje dat ze met zijn drieën moesten delen. Hoe primitief en armoedig hun leven hier ook was en hoe uitzichtloos hun situatie, de PVV stelde uiteraard kritische vragen (‘domme actie van de Nederlandse regering’) en sommige inwoners van Gorinchem protesteerden tegen wat gezien werd als een voorrangsbehandeling.
<q class="pull-right">Scouts van Feyenoord verdrongen zich rond het veld om te zien of een van de talenten geschikt was voor een Nederlandse topclub</q>
‘Toen we een paar van die jongens stonden te helpen tijdens een verhuizing kwam er een boze vent uit zo’n rijtjeshuis,’ zegt Robertino Lotto. ‘Gelijk tekeergaan, niet normaal gewoon. “Zij wél, terwijl mijn zoon al vier jaar op een woning wacht!” Wijkagent Sjaak Pellekaan riep gevat: “Nou, in Eritrea weet ik nog wel wat leeg staan, probeer het daar eens.”&#8217; Robertino en Sjaak doopten het elftal het Dutch Soccer Team Eritrea, gaven trainingen en organiseerden oefenwedstrijden. Scouts van Feyenoord, Willem II en Kozakken Boys verdrongen zich rond het veld om te zien of Hernon (bijgenaamd ‘Xavi’) of een van de andere talenten geschikt was voor een Nederlandse topclub.
Hoe het afliep met het team, of de voetballers bij elkaar bleven of kozen voor hun eigen carrière en of Sjaak en Robertino het volhielden om een groot deel van hun privéleven op te offeren aan de zestien jonge ballingen is straks te zien in Eritrea Stars, de film van regisseur John Appel die in première zal gaan op het IDFA Festival 2015. Terug naar hun familie kunnen de voetballers in Gorinchem in ieder geval niet. Net zomin als de nationale elftallen in Adelaide, Houston of Botswana. En net zomin als die andere vijfduizend landgenoten die volgens de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR elke maand uit hun land weten te ontsnappen.