Schrijvers hebben last van ideeën. Schrijven ze die op, dan hebben wij er geen last meer van. Dictators, dat is anders, van hun grootste ideeën… nou ja, zie de wereldgeschiedenis, en het nieuws.

Voor Dictators is niks genoeg. Dat hoofd dat blijft maar malen. Ideeën spoken rond. En omdat ze eigenlijk schrijvers zijn, zetten Dictators hun visioenen ook nog op papier.

Bijvoorbeeld met coherent werk als dat van A. Hitler en Mao Zedong. Maar de romanticus in de Dictator laat zich daarmee nog niet inbinden. Hitler koos voor de schilderkunst, Mao en Stalin voelden zich meer poëet (gelijk Saddam Hoessein). En Muammar Kadaffi publiceerde na zijn in 1980 gepubliceerde Groene Boekje een bundeling verhalen, essays en allegorieën onder de voor hem immer actuele titel Escape to Hell. Waarin ironie, absurditeiten, kritiek op de moderne steden, een lofzang op het eenvoudige bedoeïenenbestaan, een waanzinnige beschrijving van de hel en wijsheden als ‘De tiranie van de massa’s is het wreedste...