Met frisse tegenzin begon Sander Pleij aan het zoveelste boek over de Eerste Wereldoorlog. Maar toen raakte het hem toch.

In zwartgallige momenten kun je het oorlogsporno noemen, de lust waarmee mannen zich storten op de restanten en verhalen van de Eerste Wereldoorlog – mannen ja, want het is een bepaald type man dat graag leest en kijkt naar materiaal over die tijd, of nog liever: op bedevaart gaat naar de fronten van toen (op een racefiets, in lycra!)

Genieten van de verhalen over modderige uniformen, soldaten die weken in ondergelopen loopgraven bivakkeerden, staand moesten slapen, honden met gasmaskers, paardenlijken hangend in bomen, mitrailleurs die hele pelotons voetvolk neer maaiden als kolonels ze op straffe van executie de loopgraaf uit joegen, arrogante Engelse legerleiding die achter het front copieus dineerde – allemaal verhalen met nét een spectaculair randje.

En met vaak de menselijkheid tegenover de machinerie geplaatst: gezamenlijk met beide fronten...