Gerrit Komrij 1944-2012

Gerrit Komrij wilde zo veranderlijk zijn als een kameleon. Hij wilde niet vastgepind worden, niet stollen. Dynamiek paste bij hem, verandering en beweging. Zelfs van poëzie, waaruit hij toch van top tot teen bestond, durfde hij geen definitie te geven uit angst zichzelf klem te zetten. Hij was een wandelende paradox, op zijn multatuliaans een en al tegenstrijdigheid. Hij was de zigeuner van de Nederlandse literatuur, maar ook de verantwoordelijke burger tegen wil en dank die voor ‘de beschaving’ opkwam. Hij werd heen en weer geslingerd tussen de avontuurlijke parachutist en de pantoffelheld. Hij wilde in de schijnwerpers staan en afwezig zijn, ver weg in Portugal.

Er zat een ja-zegger in Komrij die alles uit het leven wilde halen, en er zat een nee-zegger in hem, die in alles al de contouren van het definitieve verval zag schemeren. Hij had zijn eigen Mefisto in zich, de man die altijd nee zegt: ‘De droom van het paradijs is net zo opdringerig als de droom...