<div class="wpg-element paragraph">
<p>Een van de klassieke beelden van de Egyptische revolutie: een tandeloze, haveloze man kijkt triomfantelijk in de camera nadat Hosni Mubaraks aftreden bekend is geworden: &#8216;wij zullen grootser worden dan Amerika en Europa&#8217;, zei hij. &#8216;Let maar op&#8217;. </p>
<p>Egyptenaren zijn rasnationalisten. Dus toen zij in navolging van Tunesië erin slaagden hun despoot te verjagen, vonden ze meteen dat zij een voorbeeld waren voor hun Arabische broeders en zusters, dat zij hun Faraonische verleden wederom eer hadden bewezen en dat zij recht hadden op de Nobelprijs voor de Vrede. Dat gevoel van superioriteit en het chauvinisme zitten erin diep gebakken.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>De demonstraties gaan daarom door en het verhaal gaat dat sommige demonstranten in het Guinness Book of Records willen komen met de grootste demonstratie ooit. Een Egyptische journalist wees er wellicht om die reden via Twitter op dat mensen zich moeten richten op een gezamenlijk doel, dat het nu te veel versnipperd is.</p>
<p>Maar velen zijn het demonstreren nu wel moe. Afgelopen maandag raakten winkeleigenaars op het Tahrirplein slaags met demonstranten toen ondernemers en werknemers het prikkeldraad en de barricades weg wilden halen om de weg vrij te maken voor klanten en het gewone leven eindelijk weer op te pakken. Ze werden met stenen bekogeld door de demonstranten die niet van zins zijn daar weg te gaan alvorens al hun eisen zijn ingewilligd. De werknemers klaagden dat hen het werk onmogelijk werd gemaakt.</p>
<p>De irritatie over de demonstranten groeit al een tijdje. Zo klaagde een Egyptische schrijfster op de televisie dat ze eerst te maken hadden met één dictator, maar nu met heel veel dictators: de jongeren die nu mensen inwrijven dat het zonder hen nooit gelukt was en die van geen wijken willen weten.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; In Upper Egypt schijn je nu wapens in cafés en zelfs op straat te kunnen kopen</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Een columnist van de krant Al Ahram schreef dat mensen inmiddels demonstratieverslaafd zijn en dat het Tahrirplein een Kaaba is geworden voor werkeloze jongeren die er hun dagen slijten en lijsten bijhouden van wie er nu wel en niet bij was tijdens de opstand. Ga er maar aan staan. Zouden ze weten dat onze Sabri Saad al Humus er ook bij was? </p>
<p>Het demonstratievirus beperkt zich niet tot de jongeren en werkelozen. In een artikel in een Egyptische krant was er aandacht voor kinderen die demonstreerden tegen hun juf van wie ze het ontslag eisten. De juf was niet aardig voor de leerlingen die geen privéles van haar wilden en daar moest maar eens een einde aan komen. Kinderen zijn mondiger en hebben de revolutietaal volledig geadopteerd: strenge ouders worden dictators genoemd.</p>
<p>Een dokter die in het stuk wordt aangehaald, vindt dat de oude, traditionele opvoedmethoden niet langer gelden en dat ouders de dialoog en discussie met hun kinderen moeten aangaan. Hen democratisch opvoeden dus. Kinderen moeten niet langer leren om de eigen ideeën en gevoelens te onderdrukken, maar hier juist uiting aan geven. Begin met een schone lei, aldus de arts. Een uitstekend idee, want democratie moet je niet alleen opeisen, maar zelf ook leren.</p>
<p>Ook de supporters van de gevestigde orde, tegen wie de demonstraties juist waren gericht, gaan met de vruchten van de protestacties aan de haal. Neem nu de Zwarte Lijst die werd bijgehouden en waar prominenten op kwamen die pro-Mubarak waren. Die lijkt omgekeerd toegepast te worden. Mahmoud Saad, de bekende talkshowpresentator die fel anti-Mubarak was en bij wie de actrice Sherihan haar verhaal over Jamal Mubarak zou doen, is opeens verdwenen van de buis nadat legerofficier Tareq al-Mahdi aangesteld werd als hoofd van de staatszender. Niemand weet nog hoe het precies zit. </p>
<p>Met de veiligheid is het ook dramatisch slecht gesteld. Onlangs vielen mannen een studio binnen waar opnames plaatsvonden voor een soap. Ze vernielden de boel en bedreigden de cast. Politie was nergens te bekennen en pas toen het leger erbij kwam, kon een aantal van de mannen opgepakt worden. De studio was tegen die tijd aan gort. Dankzij het gebrek aan veiligheid is de wapenverkoop explosief gestegen. In Upper Egypt schijn je nu wapens in cafés en zelfs op straat te kunnen kopen.</p>
<p>Maar kom, er zijn ook positieve veranderingen. Gingen twee jaar geleden de Egyptische sterren nog helemaal los over Algerije toen ze door dat land gediskwalificeerd werden voor het WK voetbal. Ditmaal namen ze fel afstand van hun eigen voetbalfans die de Tunesische voetballers aanvielen. De sterren verzamelden zich voor de Tunesische ambassade met Egyptische en Tunesische vlaggen en boden hun excuses voor het gedrag van de voetbalvandalen. Die laatste vonden uiteraard dat er een complot in het spel was.</p>
</p></div>


Gerelateerd