Sander Pleij bezocht de KunstRAI en ontdekte paralellen met hoe hij zich in Zeeland voelt.

Er kijken allemaal mensen naar me. Ik doe alsof ik aan het werk ben.

Daarom schrijf ik dit, hier, in m’n opschrijfboekje, om me een houding te geven. Ik schaam me dood. Zit in een hal vol kunstliefhebbers, mensen turen naar me alsof ze een beeld zien. Achter vier bordjes, een glas wijn, ik ben de enige die hier eet, ik schrijf gewoon door, in m’n boekje, alsof ik over het kunstwerk tegenover me…

Met musea en tentoonstellingen heb ik een probleem. In misschien drie kunstwerken verdiep ik me en ik waardeer er nog twintig. Dan is het op.

Vorig jaar verscheen er een onderzoek naar museumbezoekers. Een conclusie was dat een teveel aan mensen en kunstwerken hinderlijk werkt. Ze verhinderen de interactie tussen kijker en kunstwerk.

Le voilà de KunstRAI. Daar werd een interactie aangeboden aan een rond tafeltje met gesteven wit laken. Ik citeer andermaal uit mijn boekje:

Schuin naar links...