Film

Twee films van regisseurs die hevig lijden aan de ziekte van bewondering. Hun ziektebeeld zal eerst hebben bestaan uit genot en inspiratie, inmiddels is dweepzucht gaan overheersen.

Met The Good German maakte regisseur Steven Soderbergh een zwart-witfilm die een hommage moet zijn aan grote films als Casablanca en The Third Man. Probleem is echter dat Soderbergh ook nog eens gelijkwaardig aan zijn bewonderde voorbeelden wilde zijn. Als de mysterieuze Cate Blanchett in beeld verschijnt ontstaat er – zolang ze haar mond maar dicht houdt – ook een geweldige spanning, maar het resultaat is uiteindelijk een diavoorstelling van grote scènes uit de filmgeschiedenis. George Clooney en het verhaal raken er continu in verdwaald. Desondanks behoudt The Good German in zijn poging iets te zeggen over de moraal in oorlogstijd en zijn mateloze bewondering wel een zekere charme.

Goya’s Ghosts, de nieuwe film van Milos Forman, is iets minder charmant. Het is nauwelijks voorstelbaar dat...