Vanavond op televisie: een geniaal video-essay over oorlog én over ons – mensen.

Nu is ze die tengere vrouw op rolschaatsen, die door Amsterdam zwiert. Met een zoontje, een man en een stralende stad om haar heen. Onbekommerd rolt ze langs je, schijnbaar onbekommerd.

In Sarajevo was ze iemand anders. Een meisje dat niet aan haar zichtbaarheid dacht. Een enige dochter  in een wereld van meisjesfantasie, beschermd door broer, vader, neven, allemaal mannen om haar heen.

Uitverkoren werd zij, ze begon als omroepster op tv. Ja, ze droeg een mooie jurk met schoudervullingen en mocht zitten achter een tafeltje met een kleedje. Bloemen ernaast en in de hoek nog een kamerplant. Reportages aankondigen over de herfst. Mensen vragen: vindt u het ook zo fijn dat de bladeren knisperen onder je schoenen als je loopt?

In vijf dagen veranderde iedereen.

De oorlog breekt uit. Zij kan vluchten. Ze komt aan in Amsterdam op 30 april. Alles is absurd. De bewoners zijn dronken, gekleed in het oranje...