De volgende ochtend zou ze net zo wakker worden als na het overlijden van haar man, de dichter Herman de Coninck: was het geen droom? Een dag eerder hadden de aanslagen de Antwerpse schrijfster Kristien Hemmerechts ontzet. Eerst was ze informatie gaan zoeken. Had ze moeten zien hoe nog in Leuven te komen, om les te geven. Was haar uiteindelijk nog gelukt ook, om de universiteit te bereiken. Met een van de laatste treinen. Tegen haar studenten had ze gezegd: het is surrealistisch, maar we moeten toch proberen om de colleges te laten doorgaan. ’s Avonds was ze zelfs nog naar een ook al surrealistisch geworden boekpresentatie van Jan Fabre gegaan. Kristien Hemmerechts: ‘We moeten doorgaan, altijd doorgaan.’
xxx xxxxxxxxxxx xxx schrijver xx Brusselaar Geert van xxxxxxxxxx Op de fatale xxxxxxx xxxxx xxx de jury xxxxxxxxxx van xxx poëziewedstrijd xxxx scholieren. Om xxxxx over xxxx xxxxxxx xxxxxx xx xxxxxxxxxxxxx van xx School voor xxxxxx xxx te xxxxxxxxx xxxxxxxx hebben. Maar xxxx xx xx eens voor, xxxxxx xxx xxxx xxx xx hem hadden xxxxxxxxxxx xx xxxxx voor xxxx Dan xxx xxx zijn xxxx net xxxx xxxxx hebben xxxxxxxxx xxx xxx xxx xxx xxx xxxx xxxxxx xxxxx xxxxxx xxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Help ons de grenzen van de vrijheid bewaken.