Er is al veel te doen geweest over het boek White Innocence van Gloria Wekker. Maar vooral op basis van horen zeggen. Carel Peeters bekeek de inhoud van de nu verschenen Nederlandse vertaling.
In Witte onschuld. Paradoxen van kolonialisme en ras, de Nederlandse vertaling van White Innocence, heeft Gloria Wekker een hoofdstuk toegevoegd over de ontvangst van het boek in de zomer van 2016. Ze schrijft dat aan de inhoud toen ‘niet of nauwelijks aandacht is besteed’. Het was alsof men twee of drie steekwoorden had opgepikt en daarop ‘merkwaardige conclusies’ baseerde die aan haar werden toegeschreven, maar niet van haar waren.
Wekker zou niet vinden dat ‘het witte superioriteitsgevoel in elke Nederlander zit ingebakken’, zoals Robert Vuijsje in het Algemeen Dagblad had geschreven. Toch is die conclusie van Vuijsje in allerlei variaties terug te vinden in het boek, op elke pagina wel. Op pagina 245 schrijft Wekker dat mensen die het liever over ‘blank’ dan over...
