We zetten onze eigen mening tegenwoordig het liefst lekker dik aan. Kamp zus óf kamp zo, want nuance is voor mietjes: voor naïeve ouwe hippies als Sander Donkers, en Ieder1.

De afgelopen weken werd het nieuws in Nederland beheerst door de verhitte discussie over de boerkini, die naadloos overging in een verhitte discussie over een groep Turkse hangjongeren in Zaandam. Het moet raar lopen wil er tussen het moment dat ik dit schrijf en dat u het onder ogen krijgt, niet iets nieuws gebeurd zijn, ongetwijfeld van multiculturele snit, dat we zullen promoveren tot ophef du jour. Waar de talkshow-tafels dan mee gevuld kunnen worden, de columnisten zich verlekkerd in kunnen vastbijten en de twitteraars weer het hunne van vinden.

Vraagje: zou er door al die stekelige tweetjes, al die puntige columns, al dat ‘debat’ ooit iemand zijn die van standpunt verandert? Die vóór de boerkini was, en nu tegen – of vice versa? Die begrip had voor de Vomar-boys, en nu vindt dat je ze keihard...