We herinneren ons een tijd dat Nederlanders met een zekere opluchting terugkwamen van Zuid-Europese vakanties. Niet dat ze dat meteen toegaven; met de gedachten aan dat rustiek balkende ezeltje en de gitzwarte ogen van de uitbaatster van bar Caramba moesten ze per slot van rekening nog tot diep in oktober hun dagdromen vullen. Maar nadat thuis eerst de vaststelling volgde dat het best fijn was weer eens normaal te kunnen poepen, en iets te eten dat bij leven minder dan acht poten had gehad, daalde alras het besef in dat we het in Nederland niet zo slecht hadden. Want het was bij onze Latijnse broeders en zusters natuurlijk wél een gigantisch zooitje.
Ze hadden er net dictaturen achter de rug waarnaar een flink deel van de bevolking nog hevig terugverlangde, ze hadden gewelddadige afscheidingsbewegingen, moorddadige misdaadorganisaties en immer stakende vakbonden. Ze knoeiden met conserven, lieten geen blondine met...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.