En dat het dan opeens een soort van voorbij lijkt te zijn, niet omdat er ergens ook maar een glimp van een zweem van een begin van overeenstemming of wederzijds begrip is bereikt, integendeel…
De stellingen zijn vastberaden betrokken en de loopgraven nog wat verder uitgediept, maar simpelweg omdat het gekakel in het kippenhok zo luidruchtig werd en de hysterie zo’n angstig kookpunt bereikte dat iedereen er plotseling strontgenoeg van had. O ja: en ook omdat het stormde.
Maar dat je, of je er nou genoeg van hebt of niet, tóch nog steeds hevig lijdt aan een aanval van oikofobie omdat je al dat onversneden racisme op Twitter voorbij zag komen, en je nog steeds het plaatsvervangend schaamrood op je kaken hebt omdat telkens die mafkezen op het Malieveld weer voor je geestesoog verschijnen, rukkend aan de arm van een nietsvermoedende dame die de pech had op de verkeerde plek te zijn, en zwart bovendien....
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.