Achteraf kunnen we ons wel voor de kop slaan dat we het niet zagen. Al geruime tijd hulde iedere hippe twintiger zich in een taps toelopende broek, deed een poging kleuren te combineren waarmee je de honden aan het janken kreeg, liet de gezichtsbeharing de vrije loop en haalde de stokoude racefiets van hun Ome Wim van zolder – zo een waar De Kneet graag op mocht stoempen. En wij zagen het als een modieuze bevlieging.
De kranten werden al enkele jaren beheerst door woorden als ‘massaontslagen’ en ‘faillissement’. Op straat hadden mensen het opeens, alsof het om een halfje wit ging, over de ‘verloren generatie’. Maar wij waren druk ons uiterste best te doen eerst iets te begrijpen van de bankensector en hun bonusstelsel, die de schuld waren van alles, en daarna chocola te maken van de drieprocentsnorm en de Griekse volksaard, die de schuld waren van...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.