Ja, je kon je afvragen of het niet voldoende had moeten zijn om een paar uur de cijfers 555 op alle tv-zenders te vertonen, in plaats van een avondvullend variété met een bonte stoet BN’ers. Of het geloofwaardig is mensen als Patrick Kluivert en Dirk Scheringa in de rol van weldoeners te zien. Of het legertje politici dat was komen opdraven niet vooral campagne voerde voor de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen. En of de drieduizend euro die de Ajax-selectie wist op te hoesten – waarschijnlijk het bedrag dat de materiaalman toevallig los in de zak van zijn trainingsbroek had zitten – nou niet juist een teken was van verregaande schraperigheid in plaats van hartverwarmende naastenliefde.

Maar eigenlijk kon je dat niet. Want áls je je zulke dingen afvroeg, dan was je wel erg zuur en cynisch. Er was een ramp gebeurd, en dus spuugde heel Nederland in zijn handen, en hielp. Crisis, faillissementen, dure feestdagen, hoge energierekeningen – het was ons worst. We trokken massaal de...