…Job Cohen dolgraag een aanslag wilde plegen op zijn eigen partijkantoor, maar net te laat was

Hoe het kwam begrijpen we zelf ook niet helemaal, maar deze week bevonden wij ons ineens in het hoofd van Job Cohen. Ooit schijnt dat een plek geweest te zijn waar serene rust heerste – een soort Hortus Botanicus op zondagochtend. Maar nu was het er een stuk minder prettig toeven. Het stortregende chagrijn, er klonk woedend gedonder en klamme vlagen twijfel vlogen ons in het gezicht. Het KNMI zou onmiddellijk een weeralarm hebben afgekondigd als ze wisten hoe het er in dat hoofd aan toeging.

Vreemd was dat niet. We hadden hier immers te maken met een man die in korte tijd het worst case scenario voor zijn ogen had zien voltrekken, waarna nieuwe, nog veel worstere cases zich meteen aandienden. Het is nu haast niet meer voorstelbaar, maar het had maar een haartje gescheeld of Cohen had de verkiezingen wél gewonnen. Waren een paar handenvol labbekakken met WK-koorts niet te druk geweest...