Laten we eens iets opbiechten. Toen najaar 2013 het Zwarte Pieten-debat explodeerde, vonden we het eerlijk gezegd maar overdreven gezeur. Al die verbanden die gelegd werden met het slavernijverleden, al die ophef over de vermeende stereotyperingen; het zou allemaal wel, maar we voelden het niet.
Voor ons was Zwarte Piet geen symbool voor onderdrukking, maar een concept uit de kinderwereld. Iets waarbij we ons geen vragen stelden. Zoals we ons bij de paashaas ook niet afvroegen hoe, en waaróm, zo’n uit de kluiten gewassen knaagdier elk jaar een mandje met gekleurde eieren op zijn ruggetje hees. Zoals het ons nog nooit had gestoord dat Donald Duck weliswaar een kek jasje droeg, maar verder toch echt continu met zijn blote eendenkont liep te zwaaien.
Bovendien: konden we onze energie niet beter richten op, zeg, de aanpak van discriminatie op de arbeidsmarkt? Maar ondertussen...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.