Je kunt de klok erop gelijkzetten: elk jaar rond deze tijd is er wel iemand die het karakter van de 4 mei-herdenking ter discussie stelt. Is het wel terecht, gezien alle ellende die de wereld sindsdien gekend heeft, om steeds weer die Tweede Wereldoorlog tot maatstaf te nemen? Moeten we niet in één keer alle rottigheid bij de hoorns vatten en tijdens die stilte ook even heel hard denken aan de slachtoffers van, zeg, zinloos geweld of homodiscriminatie?

En moet het sowieso niet helemaal anders, dat herdenken?

Want zeg nou zelf: een krans leggen, op een trompet blazen en met een uitgestreken gezicht een beetje voor je uit staan zwijgen, daar krijg je de jeugd niet langer warm voor.

Voorlopig staat het nog vol, daar op de Dam, maar hoelang blijft dat zo? Iedereen onder de dertig denkt bij Duitsers in eerste instantie aan dat land met die hippe hoofdstad en dat kekke schoenenmerk met die drie strepen. Aan een vriendelijk volk bovendien, dat inmiddels zo wars is van autoritaire...