Vorige zomer, toen duidelijk werd dat de kabinetsformatie afstevende op een gedoogconstructie met de PVV, vielen er in progressief Nederland overal geluiden te beluisteren dat er ‘iets moest gebeuren’. We waren zo passief geworden, terwijl er toch iets op ons af denderde dat grote zorg baarde. Want dat het beleid van zo’n regering een revanchistisch, xenofoob karakter zou hebben, gestut door een fact-free onderbuikgevoel van de massa, dat leed geen twijfel. En dat kon toch allemaal niet zomaar?