We zagen hem lopen dit weekend, over de grachten in Amsterdam. Het sjaaltje om zijn nek matchte perfect met zijn sokken, de kwastjes op zijn mocassins dansten vrolijk in de najaarszon, zijn mondhoeken krulden schalks omhoog. En vergisten we ons nou, of ontwaarden we een kleine bolling in de overigens perfect gesneden bandplooibroek? Mr. dr. Thierry Baudet had het potverdorie wéér geflikt. Hij had het broodnodige tegengeluid laten horen, het debat aangejaagd. En nu lag hij ‘onder vuur’. Héérlijk!
Dit is wat hij ongeveer had beweerd, ter verdediging van de omstreden versiergoeroe Julien Blanc: aardig zijn tegen de vrouwtjes, zoals dat de Nederlandse man sinds het feminisme van de jaren zeventig is aangeleerd, is het ontkennen van de ‘brute, mannelijke’ natuur. Als die mokkeltjes nee zeggen, bedoelen ze ja, als ze misschien zeggen, bedoelen ze ook...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.