Misschien was het zijn aanstekelijke blijdschap, ergens tussen huilen en lachen in. Misschien was het zijn moeilijk uitspreekbare naam in combinatie met dat vlekkeloze Nederlands. Misschien was het dat hij, ondanks dat vlekkeloze Nederlands, toch steeds sprak over ‘deze Gouden Kalf’. Misschien waren het die vriendelijk ogende, zichtbaar ontroerde ouders. En misschien zat het hem allemaal in de perfecte timing van het woordje ‘fokking’. Hoe dan ook, de woorden die acteur Nasrdin Dchar dit weekend uitsprak op het Nederlands Film Festival bereikten hun doel. En dat terwijl de strekking van zijn speech – dat ons angst wordt aangepraat en dat we bevolkingsgroepen niet over een kam moeten scheren – natuurlijk allesbehalve nieuw of revolutionair was. Je hoort het Job Cohen zo zeggen. Nou ja, op dat ‘fokking’ na dan.

Met de snelheid van een neutrino werd Dchar op het schild gehesen. Afgaand op alle geëmotioneerde tweets van diverse BN’ers was je ronduit een hork als je afgelopen vrijdag...