Bij het CDA mogen ze het niet meer zeggen, bij de PvdA namen ze zich juist voor om niks anders meer te zeggen: ja, het was de week van het ‘nee’. Fijn woord, en zo herkenbaar ook, voor al die Nederlanders die zich met Oud en Nieuw voornamen om het eens wat vaker in de mond te nemen. Nee! Ik kan niet, ik wil niet, geen haar op mijn hoofd.

Dat al die CDA’ers zich als de bliksem achter een kamerplant verschuilen als ze gepolst worden voor het leiderschap van hun partij, is natuurlijk begrijpelijk. Al die blije, geheel geherbronde gezichten op dat zo geslaagde congres kunnen niet verhullen dat die ‘heldere keuzes’ allesbehalve helder zijn, en dat het ‘radicale midden’ ongeveer hetzelfde is als het ronde vierkant. In de wandelgangen van conferentiecentrum Le Fabrique werd dan ook voorzichtig geopperd het nieuwe kernbegrip ‘compassie’ maar met een ‘k’ te schrijven, zodat er tenminste nog íéts is dat een richting aanwijst.

Eigenlijk zijn al die bedankjes voor de hondenbaan, die het...