Toegegeven, we hebben het onszelf wel eens eerder horen zeggen. Dat we niet meedoen aan die collectieve krankzinnigheid die ons land in de aanloop naar een groot voetbaltoernooi traditioneel overspoelt. Om onszelf een paar weken later toch terug te vinden op een uit bierkratten opgetrokken tribune in een in oranje bouwplastic verpakte voortuin – leeuwenpet op het hoofd, wuppie binnen handbereik, teksten brullend waar je je als volwassen man voor behoort te schamen.

Maar dit keer is het menens. We doen het níet. We laten de brullies de brullies. We houden de deuren hermetisch gesloten voor ‘Gijpvogels’ en ‘juichhengels’. We trotseren het gejengel van het kroost om bij de C1000 ‘geluksvogeltjes’ te bemachtigen, ook al schijnen die dingen Oranje ‘vleugels te geven’. En we mijden elke plek waar uit de speakers EK-hits rollen met teksten als ‘Wij zijn samen, land met vele namen’ (R. Froger), of ‘Nu in de Oekraïne, laten wij ze ziene/ Wij zijn de kozakken uit de Nederlandse klei’ (D....