‘Dan maar zonder journalisten,’ luidde afgelopen weekend de kop bij een stuk in de Volkskrant waarin er ernstige vraagtekens werden gezet bij de interviewmethoden die sommige Haagse verslaggevers erop nahouden. Het mes op de keel en de jacht op de pakkende oneliner zouden politici aanzetten tot ‘huichelen en jokken’. Het was een verfrissend artikel, niet in de laatste plaats omdat de naam Rutger Castricum er nu eens niet in voorkwam.

Op het gevaar af dat we onszelf brodeloos maken door er al te enthousiast over te doen, bleef de gedachte de rest van het weekend hangen: hoe zouden onze verkiezingen verlopen als de media zich er helemaal niet mee bemoeiden? Je loopt natuurlijk het risico dat je straks je keuze moet bepalen zonder te weten wanneer jouw kandidaat voor het laatst gehuild heeft/ een vriendin had/ is vreemdgegaan, maar goed: het is onderhand toch bijna een wetmatigheid dat we elke twee jaar naar de stembus moeten, dus waarom zouden we het niet één keertje...