Er was een tijd, en zo lang geleden is het niet, dat ons land bedekt werd door een ietwat muffe, maar wel behaaglijke deken die we het poldermodel noemden. Het waren de jaren waarin je van goeden huize moest komen om de politiek te kunnen volgen. Elke avond zette je vol frisse moed het Achtuurjournaal aan, maar steevast verscheen er een naamloos pratend pak in beeld met een betoog waarin om de zin de term ‘sociale partners’ viel. Al snel voelde je je oogleden zwaar worden, en niet zelden werd je uren later wakker voor een besneeuwd tv-scherm.

Het kan een voorbarige conclusie zijn. Wie het regeerakkoord bekijkt, ziet tal van tikkende tijdbommen die vooralsnog onder de radar zijn gebleven – de WW, het asielbeleid – maar zomaar morgen tot ontploffing zouden kunnen komen. Maar toch zijn er tekenen dat we na elkaar een decennium hartstochtelijk voor rotte vis te hebben uitgemaakt, terugkeren naar onze aloude overlegcultuur. Jij een beetje, wij een beetje, iedereen meel in de...