…het alarmerende dierennieuws ons met de neus op de feiten van de crisis drukte…

Naarmate de crisis langer aanhoudt, hoor je ze steeds vaker. Mensen die de behoefte voelen om met een tegengeluid te komen.

Types die, net als je het écht niet meer ziet zitten en overweegt je gouden kiezen te laten trekken en naar de lommerd te brengen, heel hard roepen dat het allemaal juist fantástisch is, zo’n crisis. Waar jij alleen doffe ellende ziet, zien zij een mer à boire van nieuwe kansen. Zij zien thuisrestaurantjes, kledingruilavondjes en moestuintjes als paddestoelen uit de grond schieten, en zij weten dat het om iets groters gaat. Een correctie op decennialang hersenloos consumeren, die ons uiteindelijk dichter bij onszelf, elkaar en Moeder Aarde zal brengen.

Het zijn van die boodschappen waar je je maar wat graag aan wilt vastklampen. Zeker als een heuse econoom er nog een schepje bovenop doet. ‘Over vijf jaar lachen we om het huidige pessimisme,’ schreef Frank Kalshoven...