Reconstructie / Hoe Edwin D. zich verdacht maakte

Zijn verschijning wekt geen wantrouwen. Het ronde, vriendelijke hoofd van Edwin D. (1957) is het visitekaartje van de Nederlandse mode-industrie, die zich heeft verenigd in het World Fashion Centre (WFC) aan de hoofdstedelijke ringweg. Op de zestiende etage van Toren 1, hoog boven het voortrazende verkeer van de A10, houdt de afgestudeerd bedrijfseconoom en voormalig docent economie aan de Vrije Universiteit kantoor. Als WFC-directeur doet Edwin D. pogingen om de Nederlandse couture in binnen- en buitenland aanzien te geven en afzet te genereren. Bijvoorbeeld als deelnemer van zakendelegaties, als aanwezige bij fashionshows, als gastheer op modegala’s.

Toch is mode niet het fort van de geboren en getogen Amsterdammer. Edwin D. is eerst en vooral een cijferwonder. Tot 1998 was de veelbelovende registeraccountant maat bij Paardekooper & Hoffman, een financiële dienstverlener uit de hoofdstad die tegenwoordig Mazars heet. Daarna werkte hij als zelfstandig adviseur voor rijke particuliere vastgoedhandelaren. Dat doet hij nog steeds, zolang Edwin D. tenminste een vrij man blijft met een onbeschreven strafblad. Over dat laatste moet de rechter oordelen, want de directeur van het WFC is verdachte in een internationale witwaszaak.

Botenhuis

In die strafzaak komt alles samen op één adres: Oosteinderweg 42 in Aalsmeer. Achter het witte smeedijzeren hek dat de oprit afsluit ligt 450 vierkante meter villa, een fikse loods, een botenhuis en tweeduizend vierkante meter grond. Het ruim bemeten onderkomen wordt omringd door vergelijkbare kapitale woningen. Wie gecharmeerd is van het vrijstaande stulpje en de overdonderende vliegtuigen van Schiphol weet te verdragen, kan een bod uitbrengen. Het huis staat te koop, de vraagprijs is 1.050.000 euro.

Een doorsneeluxevilla aan een doorsneestraat. Toch gaat het om een pand dat recent de onverdeelde aandacht had van de nationale recherche. Want vier verdachten hebben deze woning gebruikt om crimineel geld wit te wassen, meent het Openbaar Ministerie.

Allereerst kregen de opsporingsinstanties Mike O. in het vizier. Deze Amsterdamse beroepscrimineel had er in 2004 zijn zinnen op gezet om er ‘in de toekomst met een groot gezin te gaan wonen’, aldus een betrokkene.

Mike O. kocht het echter niet zelf. De aanschaf staat officieel op naam van Yucatan BV, een dochteronderneming van een Frans bedrijf, waarvan O. volgens justitie in feite de eigenaar is. Met Yucatan ging Mike O. op zoek naar geld – 1,4 miljoen euro – om de Aalsmeerder woning te kopen. Met resultaat. Een bont gezelschap trok de portemonnee en vanaf dat moment waren de opsporingsinstanties een en al oor. Zelden stuitte de recherche op zo’n diverse verzameling verdachte financiers. Bijvoorbeeld René van den Berg, de in 2007 veroordeelde Gooise tennismecenas die met zijn beleggingsvehikel honderden mensen oplichtte. Vlak voor hij failliet ging, pompte Van den Berg via een Zwitserse stroman bijna acht ton in de villa aan de Oosteinderweg.

Daarnaast kwam er geld binnen van Anddy Chen, een Aziatische ondernemer met bedrijven in Macau en Bangkok. Deze Chinese zakenman met een Oostenrijks en Thais paspoort werd eerder in België gezocht voor onder meer valsheid in geschrifte. Uit het huidige strafdossier blijkt dat de recherche hem ook een tijdlang heeft verdacht van wapen- en drugssmokkel. Chen bezorgde Mike O. in totaal ruim vijf ton.

Bij de geldstromen via het Verre Oosten dook een onverwachte tussenpersoon op. Paul Herrie, de voormalige AIVD-agent die in 2009 werd veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf voor het lekken van staatsgeheimen. Via Herries Luxemburgse bankrekening werd 475.000 euro overgeboekt naar de Aziatische bedrijven van Chen om met een U-bocht terug te stromen in het huis van O.

Daarmee was Mike O. er nog niet. Om het totaalbedrag te kunnen voldoen – de vraagprijs van 1,4 miljoen euro en de verbouwingskosten van ruim drie ton – kwamen er ten slotte kleinere bedragen binnen via personen en vennootschappen in binnen- en buitenland. Onderwijl speelden in de coulissen derden hun rolletje: notarissen, trustbeheerders, fiscalisten en financieel adviseurs, allen met ogenschijnlijk flink wat boter op het hoofd.

Cocaïnelijn

De zaak kwam mede aan het rollen door een tip van de Criminele Inlichtingen Eenheid (CIE). Deze ‘geheime dienst’ van de politie kreeg in 2005 anonieme informatie over de beoogde bewoner van Oosteinderweg 42. ‘Mike O. heeft een goedlopende cocaïnelijn welke onder regie staat van Dino Soerel en Willem Holleeder. Een deel van de opbrengst van deze cocaïnelijn moet Mike O. afstaan aan Soerel en Holleeder,’ schrijft de CIE in het proces-verbaal.

In het daaruit voortvloeiende onderzoek stuitte de politie op de verdachte financiële geldstromen voor de aanschaf van de Aalsmeerder villa. De speurtocht leidde de rechercheurs naar oorden als Macau, Tours en Zürich en resulteerde in een zeldzaam exotisch dossier. Het leidde in 2007 zelfs tot de val van een Nederlandse politicus. Onder meer Vrij Nederland berichtte over de banden tussen CDA-europarlementariër Joop Post en een van de verdachten, de Chinees Anddy Chen. Beide heren hadden zich de voorgaande jaren onder andere sterk gemaakt voor de Chinees-Nederlandse economische betrekkingen, waarbij Chen zelfs een bezoek bracht aan Maria van der Hoeven, de toenmalige minister van Economische Zaken. Toen het CDA een intern onderzoek startte naar de zaken van Post, wachtte deze de uitslag niet af maar stapte voortijdig op als volksvertegenwoordiger.

Daarna werd het stil.

Tot voor kort. Onlangs liet het Openbaar Ministerie aan vier verdachten weten dat ze worden vervolgd voor witwassen. In oktober beginnen de verhoren van getuigen bij de rechter-commissaris. De vermeende rol van drie verdachten – Anddy Chen, Mike O. en Paul Herrie – werd eerder door Vrij Nederland uitvoerig belicht (zie www.vn.nl). Onbeschreven blad in het rijtje is de vierde verdachte, Edwin D., in het dagelijks leven de directeur van het Amsterdamse WFC.

Het was Edwin D. die in zijn ‘bijkantoor’ aan de Amsterdamse Amstel de partijen bij elkaar bracht en die namens Mike O. de scepter zwaaide over de kopende vennootschap Yucatan BV. En het is volgens betrokkenen Edwin D. die de hele constructie met de financiering vanuit Bangkok en Macau op poten heeft gezet. De redactie is in bezit van een e-mailwisseling tussen verschillende partijen, waarbij de verdachte accountant een opzetje stuurt met daarin een schema van de manier waarop de geldstromen zouden kunnen worden geregeld (zie kader).

Upperclassmilieu

Hoe was Edwin D. bij deze vermeend duistere zaken betrokken geraakt? Waarom leent een talentvol registeraccountant zijn kennis aan een Amsterdamse crimineel? Hoe was deze man, die ooit een mooie portfolio aan klanten had bij het chique Paardekooper & Hoffman, afgegleden? Misschien ligt de oorzaak wel bij datzelfde kantoor, waaraan hij tot 1998 verbonden was.

In dat jaar werd Edwin D. geschorst. Dat kwam door zijn te ver gaande betrokkenheid bij twee van zijn klanten. Bij Paardekooper adviseerde hij het in Amerika woonachtige echtpaar Gabriele Heertje en Manfred Nettek. Zij is een Nederlandse die in 1940 werd geboren in Zwitserland, de roots van Nettek (1956) liggen in Oostenrijk. Beiden wonen al jaren in de Verenigde Staten. In Gordonsville, Virginia runnen ze de Ashanti Farm, een luxueuze paardenfokkerij die door Amerikaanse glossies wordt omschreven als ‘breathtaking beauty and old world charm’. Daarnaast roert het ondernemende tweetal zich in het Republikeinse upperclassmilieu van hun thuisstaat, onder andere door bijdragen te storten in de verkiezingskas.

Gabriele Heertje werd op slag steenrijk toen ze in 1987 van haar vader, een gefortuneerde bonthandelaar, de omvangrijke Amsterdamse vastgoedportefeuille Heerfur erfde. De Amerikaanse echtelieden verkochten deze vennootschap in 1996 voor 43 miljoen gulden aan de onlangs voor witwassen veroordeelde zakenman Jan-Dirk Paarlberg. Die deed Heerfur op zijn beurt in 2000 over aan de later vermoorde vastgoedhandelaar Willem Endstra. Kortom: een portefeuille met een verhaal, zeker omdat meerdere criminelen hebben geclaimd dat ze via Endstra hebben belegd in Heerfur-panden. Midden jaren negentig zette echter nog niemand vraagtekens bij de miljoenendeal.

‘Edwin deed nog meer zaken voor Heertje en Nettek,’ zegt een voormalig collega. ‘Daarvoor is hij op de vingers getikt en uiteindelijk geschorst.’ Uit een intern onderzoek door Paardekooper & Hoffman bleek dat Edwin D. zijn positie als accountant had misbruikt bij een ander bedrijf van het Amerikaanse echtpaar, eentje waarvan Edwin D. indirect medeaandeelhouder was. ‘Hij heeft willens en wetens de regels van de maatschap overtreden en de beroepsregels in ernstige mate geschaad,’ concludeerden zijn collega’s in 1998. Daarop werd D. uit de maatschap gegooid.

En dat had niemand verwacht. ‘Edwin was als accountant heel erg terzake kundig. We dachten dat hij het bij Paardekooper ver zou schoppen. Hij heeft groot cijferinzicht, ziet verbanden, kan dingen oplossen, is goed in financieringsstructuren,’ zegt de oud-collega. ‘Maar hij handelde sneller dan zijn klanten konden denken. Daardoor ging hij op zaken vooruitlopen. Hij was geen dienstverlener meer en ging op de stoel van de klant zitten. Edwin kon op een gegeven moment geen onderscheid meer maken tussen zijn rol als adviseur en het belang van de cliënt.’

De schorsing is volgens de oud-collega wellicht de reden waarom Edwin D. in het dubieuze circuit is terechtgekomen. ‘We hadden bij Paardekooper niet het idee dat hij met foute mensen omging. Hij is geen slecht persoon. Maar na een schorsing is het voor een accountant lastig om een goede positie te krijgen.’

Betaaltrajecten

Edwin D. begon eind jaren negentig voor zichzelf. Met zijn bedrijfjes Emind en Amphora deed en doet hij sindsdien zaken voor derden. Hij treedt op als bestuurder, directeur of gevolmachtigde. Op zijn conduitestaat staan onder meer functies bij een internationale investeerder in medische apparatuur, bij een grote financiële dienstverlener en bij een Amerikaanse fundraiser. Ook zwaait hij nog steeds de scepter over vennootschappen van zijn Amerikaanse opdrachtgevers Nettek en Heertje. Veel van die ‘klussen’ bestiert de registeraccountant vanaf zijn thuisadres in Abcoude of vanuit zijn kleine bijkantoor aan de Amstel.

Vanaf het laatste adres regelde hij ook de zaken voor Mike O. In het pand aan de Amsteldijk werden de financiers van de Aalsmeerder villa uitgenodigd. Daar werden de verschillende betaaltrajecten besproken. Ook René van den Berg verscheen op het kantoor toen bleek dat zijn beloofde lening was blijven steken in Zwitserland: de bank hield het geld korte tijd vast. Volgens een van zijn financiële partners was de tennismecenas ‘doodsbang’ voor de woedende Mike O.: ‘René heeft daar verzekerd dat het geld binnen vijf dagen zou worden betaald.’ Daarop zou Van den Berg meerdere zakenrelaties hebben opgetrommeld en hen hebben gesmeekt om geld te fourneren. De ‘vrienden van René’ hielpen de oplichter uit de brand en leenden hem ieder zo’n zeventigduizend euro. Van den Berg belde ook zijn Zwitserse relatie die hij verantwoordelijk achtte voor de haperende banktransactie: ‘Hij zei of ik wel wist wat ik deed, want als het geld er op die vrijdag niet zou zijn, zouden zij hem omleggen. Hij vertelde dat deze personen niet van grapjes hielden.’

Ook de Chinese zakenman Chen zou op het Amsterdamse kantoor onder druk zijn gezet om snel twee ton te betalen. Toen de recherche op 4 oktober 2005 meeluisterde met een gesprek tussen Edwin D. en Chen, hoorden ze op de achtergrond Mike O. die riep dat er moest worden betaald, ‘anders sla ik je de pleuris’. Diezelfde dag stelde Edwin D. een verklaring op die later in zijn computer werd gevonden. In dat document, een zogenaamde sideletter, bevestigde Anddy Chen namens de Ever East Company dat ‘alle gelden die hij en het bedrijf onder zich hebben, afkomstig van of via Mike O., altijd onder “ultimate control” staan van Mike O. onverschillig op welke bankrekening ze zijn geplaatst’.

Loondienst

Het is zomaar een greep uit de verdenkingen die het strafdossier tegen de verdachten herbergt. De verdachten zijn er allemaal over gehoord en spreken elkaar op vele fronten tegen. Wie de daadwerkelijke eigenaar is van Yucatan, de vennootschap die de gewraakte villa heeft gekocht, blijft onduidelijk. Uit opmerkingen van Edwin D. en stukken die in zijn computer zijn gevonden, blijkt dat Mike O. de ‘benefical owner’ is. Maar de Amsterdamse crimineel spreekt dat tegen: hij is naar eigen zeggen slechts in loondienst als commercieel directeur en vond het pand ‘een leuk project’. Hij was ook niet van plan aan de Oosteinderweg te gaan wonen, zoals anderen beweren. Het was slechts een investering, met de bedoeling om de villa te verhuren aan internationale zakenlui. ‘De woning ligt vlak bij Schiphol, dus het zal geen probleem zijn.’

In de verhoren zegt Edwin D. dat hij samen met Mike O. en hun zakenpartner Dirk Dobber – die geen verdachte is in dit onderzoek (zie kader) – op zoek is gegaan naar alternatieve financiers, toen bleek dat reguliere banken niet van zins waren een lening te verstrekken. Dat die poging via de vennootschap Yucatan BV liep, is volgens D. uit fiscaal oogpunt niet vreemd. ‘Mike O. is een internationaal zakenman en het is dan niet zo verstandig om een huis op naam te hebben.’

Daar lijken de verdachten het over eens te zijn. Maar over andere zaken lopen hun verklaringen volledig uiteen. Bijvoorbeeld over hoe de heren in contact zijn gekomen met uiteenlopende financiers als René van den Berg en Anddy Chen. Heeft Mike daarvoor gezorgd of was het Edwin? En was Mike nu wel of niet bij die ontmoeting in Zürich, waar de Zwitserse deal werd beklonken? Is hij wel of niet afgereisd naar Bangkok om de geldroute via Azië te formaliseren? Hoofdverdachte Mike O. ontkent het allemaal ten stelligste en maakt zijn eigen rol erg klein. De recherche moet elders maar de antwoorden zoeken, stelt de crimineel, want zijn maatjes ‘Dirk Dobber en Edwin D. hebben een constructie gemaakt’. Ja, mensen als Anddy Chen heeft hij wel eens een handje gegeven, maar eigenlijk is Mike O. naar eigen zeggen ‘nooit ergens bij geweest’ en heeft hij alles ‘uit tweede hand’.

Tien miljoen

Internationaal zakenman of niet, Mike O. is voor justitie toch met name een Amsterdamse beroepscrimineel. Toen de zaak tegen hem ging lopen in 2005 moest hij nog ruim driehonderd dagen onvoorwaardelijke gevangenisstraf uitzitten wegens eerdere delicten. Hij werd eerder veroordeeld wegens vuurwapenbezit en overvallen op geldlopers. Ook is zeker dat Mike O., een voormalig voetbaltalent van Ajax, behoorde tot de coterie van Willem Holleeder. Hij werd in 2005 regelmatig gezien met de veroordeelde afperser, onder meer in een café bij het Amsterdamse Bos en in de bar van het Okura Hotel.

Bij een van die gelegenheden luisterden undercoverrechercheurs het gesprek af. Daarin zou O. onder andere tegen Holleeder hebben gezegd: ‘Ik zal jou nooit bedonderen. Ik heb dit jaar tien miljoen door jou verdiend.’ Een jaar eerder zagen observanten dat Mike O. een ontmoeting had met de onlangs gearresteerde veroordeelde drugshandelaar Dino Soerel. Daarbij gaf Soerel een tas aan Mike O. Die ging daar op zijn beurt mee naar het adres waar O.’s vriendin woonde. Verdacht? Het kan. Maar het is zeker geen hard bewijs. Mike O. geeft in de verhoren toe dat hij Holleeder en Soerel kent, maar noemt de opmerkingen over drugslijnen ‘onzin’.

Het zal voor de rechter een hele klus zijn een begin van de waarheid te destilleren uit de verschillende verklaringen. Wellicht biedt het speurwerk van de recherche houvast. Uit de processen-verbaal doemt het beeld op van een breed opgezette, internationale witwasoperatie. Ga maar na: financiële U-bochten via verre oorden, overzeese bedrijven zonder duidelijk vestigingsadres, geen zekerheidsstellingen voor de leningen, meerdere vennootschappen die er tussen worden geschoven, veroordeelde criminelen, grote cashbedragen die via geldkoeriers van hand tot hand gaan. Het zijn ingrediënten die ‘schijnconstructie!’ schreeuwen.

Met een hoofdrol voor Edwin D. Dat hij in zee lijkt te zijn gegaan met geboekstaafde criminelen is volgens een oud-collega ‘tragisch’. ‘Ik denk dat Edwin in eerste instantie naïef is geweest, is gebruikt door dat soort mensen. Hij heeft gedacht: als ik mijn werk netjes voor ze doe, zal de rest me een zorg zijn. En misschien heeft hij toch ook de verleiding van het grote geld niet kunnen weerstaan. Of misschien had hij niet de keus om nee te zeggen.’

Maar dan moet je ‘dat soort mensen’ nog wel eerst ontmoeten. Zeker is dat een zakenrelatie van Edwin D. behoorde tot de kennissenkring van de geliquideerde Heineken-ontvoerder Cor van Hout. Het gaat om Dirk Dobber, die volgens het onderzoeksdossier zakelijke banden had met Mike O. en hem introduceerde bij Edwin D. (zie kader). Althans, dat laatste zegt een bevriende vastgoedhandelaar in een verhoor bij de politie. ‘Mike was een relatie van Dirk.’

Via via leerde Edwin D. meer mensen met een strafblad kennen. Hij zat een tijdje in een vennootschap met twee veroordeelde criminelen en leerde via zijn zakenpartner Dobber ook drugshandelaar Gijs van Dam jr. kennen. In mei 2004, tien dagen voordat Van Dam jr. werd geliquideerd, was Edwin D. nog bij hem te gast. In Van Dams tuin in Zandvoort spraken ze ‘over vastgoedinvesteringen in Frankrijk’.

Kristalfamilie

Misschien bracht Dobber Edwin D. in contact met de onderwereld. Maar het zou net zo goed een van zijn opdrachtgevers kunnen zijn. Eentje die D. maar al te goed kende uit de Amsterdamse vastgoedscene. De naam is al gevallen: Willem Endstra. In een van de verhoren zegt een ex-zakenpartner van Edwin D.: ‘Ik ben procuratiehouder geweest van Amphora. Edwin D. en Dobber hebben mij gevraagd of ik deze functie op mij wilde nemen, omdat Edwin op papier een beetje uit zicht gehouden moest worden, in verband met zijn contacten met Endstra.’

Registeraccountant Edwin D. deed aantoonbaar zaken met de vermoorde vastgoedman en ‘bankier van de onderwereld’. Hij was bijvoorbeeld betrokken bij de verkoop van het World Fashion Centre aan de Oostenrijkse kristalfamilie Swarovski. Endstra en andere aandeelhouders verkochten het vastgoedproject aan de A10 in 2003 voor tachtig miljoen euro aan Marina Giori Langes, een telg uit het geslacht van kristalproducenten. De puissant rijke dame beschikt volgens kenners over een vermogen van zevenhonderdvijftig miljoen euro, waarvan een klein deel is geïnvesteerd in Nederlands vastgoed.

Edwin D. behartigde de afgelopen jaren een deel van het Swarovski-belang in Nederland. Hij zette de WFC-deal tussen Endstra en de Oostenrijkers in de steigers. Een transactie die met terugwerkende kracht de warme belangstelling kreeg van de Nederlandse recherche. Want het vermoeden is dat Endstra met de winst uit de WFC-verkoop zijn plaaggeest Willem Holleeder heeft afgekocht met tien miljoen euro. Wat Edwin D. hier allemaal van heeft geweten, is onbekend. Zeker is dat hij na de verkoop directeur werd van het World Fashion Centre. ‘Of hij dat nog lang is, betwijfel ik,’ zegt een betrokken zakenman. ‘Mevrouw Giori heeft nieuwe adviseurs in de arm genomen die alle investeringen doorlichten.’

Dan zullen die adviseurs ook op een andere omstreden Endstra-deal stuiten waarbij Edwin D. een rol speelde. In 2004 kocht een groep Israëlische investeerders het Haagse Kurhaus. Al snel gingen er geruchten dat Endstra er tussen zat, maar dat werd door de betrokken ING Bank ten stelligste ontkent. Achteraf lijkt dat de vastgoedhandelaar met behulp van stromannen wel degelijk de dealmaker is geweest. Ook hier heeft Wefora BV, een vennootschap van de Oostenrijkse Swarovski’s, een rol gespeeld, met Edwin D. als bestuurder.

‘Als Willem Endstra op de voorgrond was getreden als koper van het Kurhaus had hij het nooit gekregen,’ beweerde Endstra’s boekhouder Joop van der Haar in een verhoor. ‘De ING wilde geen zaken met hem doen en ook de gemeente Den Haag niet. Den Haag moest toestemming verlenen aan diegene die het verkocht. Om die constructie te omzeilen heeft [de vertegenwoordiger van Giori Langes] gezegd: “Dan koop ik het. Neem ik het juridische eigendom over en het economisch eigendom wordt dan fifty-fifty verdeeld over de Israëlische partners en jou, Wim.”‘ Volgens de boekhouder kon Endstra de onderhandelingen met de ING niet doen. ‘Dat is allemaal via de molen van Wefora behandeld. Dat is Edwin D. Hij was de stroman die naar buiten toe optrad als koper van het Kurhaus.’

Het zijn geen liquidaties, geen ripdeals, overvallen of vuurgevechten. Toch herbergt het onderzoek tegen Edwin D. en zijn medeverdachten hét ingrediënt waar de opsporingsinstanties tegenwoordig kien op zijn: ondoorzichtige en dus vermoedelijk criminele geldstromen. Het kan natuurlijk zijn dat door onwil van de banken het onmogelijk is voor een Amsterdamse beroepscrimineel als Mike O. om op een normale wijze een huis te kopen. Dat je als boef moet improviseren. Dat daarvoor een volstrekt ondoorzichtig, rommelig en gefragmenteerde financiering nodig is. Dat kán. Maar dat overmachtargument is gezien de onderzoeksresultaten en vele tegenstrijdige verklaringen van de verdachten weinig geloofwaardig.

Het oordeel is aan de rechter. Ondertussen kunnen de betrokken partijen naar hun geld fluiten. De villa in Aalsmeer staat, volledig ingericht, te wachten op een nieuwe bewoner. De curator van het faillissement van René van den Berg heeft het pand eerder op de veiling gebracht en de nieuwe eigenaar heeft het alweer te koop gezet. Mike O. en zijn gezin zullen er nooit wonen, ondanks de door hen – tot in het detail – gedane investeringen. Het is de nieuwe bewoner die zich kan laven aan de roze marmeren schouw, het teppanyakikookelement en de draaitrap met geplooid gelamelleerde binnen- en buitenzijde. Al dan niet witgewassen.

‘Eén groot dorp’

Dirk Dobber is een Nederlandse zakenman die in Frankrijk investeert in vastgoed. Een tijdlang deed hij zaken met Edwin D. Vanuit het Franse Tours reageert hij op de beschuldigingen aan het adres van zijn voormalige zakenrelatie. ‘Ik heb niets, maar dan ook niets meer met Edwin D. te maken. Ik heb hem al in 2005 uit al onze gezamenlijke vennootschappen gegooid. Er is geld verdwenen uit die bedrijven, hij heeft stelselmatig verzuimd rekeningen te betalen. Daardoor kreeg ik bijna een faillissement aan mijn broek. Ik werk samen met de Franse staat en in Nederland met een pensioenfonds. Mijn boeken worden gecontroleerd door accountantkantoor Deloitte. Voor mij is het echt niet interessant om me met witwassen bezig te houden. Ik zit niet in zwart geld of drugs. Sterker nog: het is mijn grote angst dat ik dit soort zaken over me heen krijg. Ik ben gewaarschuwd door Deloitte dat ze niet meer met mij wilden samenwerken, als ik nog langer met Edwin D. contact zou hebben. Waarom? Onder andere omdat hij samenwerkte met Willem Endstra en de zijnen.

Die villa is een heel simpel verhaal. Ik heb Mike O. een kans gegeven om met Yucatan BV in Nederland vastgoed te gaan kopen. Ik heb eerst zelf vanuit Frankrijk geprobeerd om een financiering te regelen via de ING Bank. Daarvoor heb ik mijn contacten bij Deloitte gebruikt. Toen dat niet lukte, zijn Mike en Edwin met een Zwitsers bedrijf op de proppen gekomen. Later bleek dat er een connectie was tussen die Zwitsers en René van den Berg. Daarom is het mis gegaan. Ik heb Yucatan bv en het moederbedrijf Yucatan France meteen laten liquideren, want ze dreigden besmet te raken door het villa-verhaal. Mike O. is trouwens nooit de eigenaar van die vennootschappen geweest. Hij was gewoon in loondienst bij Yucatan France.

Ik ken Jan O., de vader van Mike O., van vroeger. Dan praat ik over veertig jaar geleden. We komen uit dezelfde omgeving, de Staatsliedenbuurt en de Jordaan. Iedereen kende elkaar, de Van Dammetjes, de Holleeders, noem maar op. Het was één groot dorp. Maar de verhalen over Mike O. als drugscrimineel heb ik uit de krant. Daar weet ik verder niets van. Het klopt dat ik Edwin D. heb voorgesteld aan mensen als Gijs van Dam jr. en Mike O. Maar ik had niets te maken met de zaken die Edwin voor ze heeft gedaan. Dat is allemaal in Amsterdam geregeld. En ik zit in Frankrijk.

Ik begrijp dat Edwin bij de fiscus en de recherche verklaringen heeft afgelegd waarin ik zo’n beetje wordt neergezet als een godfather. Zelf ben ik nooit als getuige gehoord. Toen het verhaal van de villa naar buiten kwam, heeft mijn advocaat aan de officier van justitie gevraagd of ze mij wilden horen. Ik had namelijk geen zin om er ellende mee te krijgen. Maar het OM vond dat niet nodig.’

Op 16 november wordt Dobber op verzoek van de verdediging van Mike O. als getuige gehoord in de witwaszaak.

Witwassen doe je zo

Dit organogram werd meegestuurd als bijlage in een e-mail. Het is afkomstig van Edwin D. en verzonden naar de Chinese zakenman Anddy Chen. Deze structuur zou de basis zijn van de witwasopzet voor de villa van Mike O. in Aalsmeer. Daarbij is ‘Mike cs’ als de honderd procent aandeelhouder boven de XYZ-vennootschap gezet. Volgens betrokkenen is XYZ de werknaam voor de Aziatische onderneming Ever East Company Ltd., die wordt geleid door Chen. De andere vennootschap waar ‘Mike cs’ de eigenaar van is, heet Yucatan Immo SAS. Dit is de moeder van Yucatan BV (heeft in dit schema nog zijn oude naam Shin Hua Corp B.V.), waarmee de villa is gekocht.

Geen van de verdachten wenste te reageren op vragen van Vrij Nederland

Gerelateerd