filosofiespecial

In het Stedelijk golven beelden en geluiden de toeschouwer tegemoet. Niet altijd op de bekende wijze. Er zit weinig hiërarchie in de beelden, vaak vermijdt het platte vlak van het filmdoek of computerscherm het om diepte te suggereren en is er geen sprake van een duidelijke voor- en achtergrond, van schaduw of horizon. Op een scherm buitelt een afgehakt hoofd in een eindeloze loop van een trap. Een ander scherm toont een avatar van het hoofd van de kunstenaar op een effen blauwe achtergrond. Op verscheidene uitdagende manieren en in plat Engels spreekt hij (het?) je toe. Op de plaats van de tong gaapt een gat.

De combinatie van de platte tongval met het kaalgeschoren hoofd en elders veel te lange haar van de kunstenaar/avatar creëren een snelle associatie met de Britart uit de jaren negentig. Maar Atkins’ kunst is veel geavanceerder en nadrukkelijk van hoogwaardige technologische kwaliteit. Bij de Britart ging het om het idee en was de uitvoering een...