De Kleine Bareel schreef Charlotte Mutsaers afgelopen zomer in haar huis in Frankrijk. Een woord langs de snelweg in Vlaanderen zette het in beweging. ‘Gedichten zijn vaak dromen.’

Gestrand bij de Kleine Bareel
waar duizenden bloemen geurden
maar gedaan met het vega bont
en de zandgrond die daar bij kleurde

Niet morren Kleine Bareel
waar zouden wij nog van houden
als onze nostalgische keel
zijn smart niet mocht uitmiauwen

Wij groeiden gezamenlijk op
en wisten van meet af aan
dat de wereld vooruitgang was
en de mens geen Indiaan

De auto’s racen langszij
hun bekken tot lachstand
verheven en hun koplampen
op half zeven lichten ons
monsterlijk uit want
zo groot als we zijn
zijn we kleiner dan jou
mijn liefste, mijn Kleine Bareel

Laat de slagboom maar neer
want mijn keel is bereid
voor de eerste en enige keer

Charlotte Mutsaers publiceert graag invallen op Facebook, ook tekeningen, al is ze officieel van schilderen overgeschakeld op schrijven. ‘Ik heb leuke dingen gemaakt op...